Dag 30: Even in de andere wereld... of nog steeds?

vr 13 mei
Vandaag een forse wandeling van ca 30 km. Ik ga naar Bar s/Aube. Het is tegen de verwachting in droog. Ik ben snel buiten Brienne, neem een pad door het bos en hoor in de verte een kerkklok. Een vertrouwd geluid uit vroeger tijden in deze ochtendstilte.
Een belangrijk deel van de route gaat langs een D-weg. Auto's zoeven voorbij. Ik denk ineens: stel dat alle auto's over 10-15 jaar elektrisch gaan, dan is het pas echt levensgevaarlijk voor pelgrims!
Langs de weg staat een bord met een opmerkelijke tekst, ik weet nog niet of het verontrustend is. Ik kom in een klein dorpje en na 200 m, 2 minuten lopen, ben ik er al weer uit! Ik kijk om, heb ik me nu vergist? Nee, er staat duidelijk "L'Autre Monde".
Ik heb niemand gezien, het was erg stil, alleen een enkele koe...

Het dorpje al uitlopend vraag ik me af of ik er eigenlijk niet nog steeds in ben. Ik heb al lang dat gevoel, ergens anders te zijn. Dat gevoel van vrijheid dat de pelgrim eigen is, los van de dagelijkse dingen zijn.
Alleen bezig met je eigen gedachten en met de mensen die op je pad komen. Onbezorgd. De dingen komen en gaan en ik moet alleen doorlopen. De enige zorg is die voor een slaapplek, anders houd je het niet vol.
Een man in een auto vraagt of ik een route zoek? Of ik naar Compostela ga? Non, à Rome! Hij kijkt me verwilderd aan. Bonne route! Courage! zegt hij.
Ik loop langs een huis en zie een coquille bij de brievenbus hangen, een jongen kijkt boven uit het raam, of ik nog iets moet eten? Hier is een Compostela - Acceuil.

Ik loop over de brug over de Aube, een snelstromende, heldere rivier. Ongemerkt gaan er weer schakelaartjes in mijn hoofd over en ik denk aan die filosoof, die een paar duizend jaar geleden ook op de brug stond en omlaag keek en zei: "alles stroomt, niets blijft" (panta rhei, ouden menei").
Maar als ik om mij heen kijk, lijkt het of er helemaal niets is veranderd... Kleine dorpjes, oude huizen met luiken en tuintjes, mensen die buiten werken, de boulangerie op de hoek, de Mairie met Maternelle en École Primaire in één gebouw ...
Aan de andere kant zijn er veel oude kerkjes dicht, vervallen. Dat geldt ook voor veel oude huizen, winkeltjes. Hoe moet 't verder met sommige ingeslapen dorpjes?
Dat gefilosofeer is het voorrecht van de pelgrim. Ik heb de tijd, al kreeg ik net een mail van de belastingdienst dat ik in een of andere digitale postbus moet kijken, zo word je ineens uit die andere wereld gerukt en moet je zo nodig weer iets. Ja, ik heb zelf wel het gevoel dat alles stroomt, dat alles verandert en in beweging is. Ik ben zelf letterlijk in beweging, elke dag is anders en dan moet je wel mee veranderen.

Vlakbij Bar vond ik op de Place des Tilleuls mijn lindeboom! Bekend voor degenen die bij het afscheid van mijn moeder waren. Misschien dat jij 'm ook herkent, Casper, als je dit verhaal leest? En misschien ook Thomas en Lucas? En Laura en Vince als papa of mama het vertellen? Morgen zo vroeg mogelijk op stap, een lange wandeling wacht. Nu nog even in een hotel, morgen bij een boulanger de sleutels halen van een Gîte.