Dag 33: De mooie weg en de herinneringen

ma 16 mei
Samen met Jan en Hugo uit Temse vertrek ik uit Mormant naar Langres. De Italianen gaan iets later. Het is redelijk weer, droog, maar met koude windvlagen. We lopen een route door het bos, eigenlijk geen officieel pad (bordjes met propertie privée) achtervolgen ons.
We zijn erg goed verzorgd door onze gastvrouw en kunnen er weer tegen! En dat met zo'n grote groep.
Na het dorpje Marac kruisen we de A5 en komen in Beauchemin! Dat klinkt goed. En het landschap om ons heen is ook net een plaatje. Gelukkig maar, want we hadden al een stevige klim achter de rug en nu wacht een tweede veel steilere klim.
Ook al is de totale afstand ca 25 km, door dit soort klimwerk wordt het zwaar en ons wacht aan 't eind nog de steile weg omhoog vanuit het dal naar Langres. Die rugzak die je 's ochtends niet voelt, wordt 's middags steeds zwaarder.

Ineens zie ik de vestingstad boven alles uitsteken. Indrukwekkend gezicht. De stad is zeer strategisch gelegen op een hoge rotspunt.
Wat zijn Hen en ik daar vaak langs gereden op weg naar huis als we van vakantie terugkwamen. In 't begin hebben we er ook een paar keer gekampeerd, maar meestal was dat iets zuidelijker in Villegusien le Lac bij het torentje.
Eenmaal boven ben ik blij niet verder te hoeven, ik had gereserveerd bij de Paroisse, die hebben een Maison des Pèlerins, voor Compostela en Romegangers. Langres blijkt op een knooppunt van beide routes te liggen.
Er is net precies plaats voor iedereen (totaal 6), want niet iedereen had van te voren geboekt. Er is thee en koffie, verder moet jezelf voor eten zorgen. Ik pik een kamertje voor mijzelf in (de oudste rechten...). Lekker rustig en 's avonds geen last van gesnurk.

Met Jan loop ik nog even naar de cathédrale aan de overkant. Een imposant gebouw, Romaans met gotische invloeden, 13e eeuw. Het front met twee grote robuuste torens en de gevel zijn van iets later datum, klassiek, pilaren en erg lelijk. De kerk is net zo'n vesting als het stadje zelf, alleen is alles zeer verticaal gericht. Ja, Jan is onder de indruk, ik bespeur dat zijn manier van geloven in hoge mate aansluit bij dit verticale denken van weleer, dat blijkbaar ook nu nog voor een aantal mensen van vandaag betekenis heeft.
We lopen ook nog even naar de camping op zo'n grote donjon. Allemaal Nederlandse campers en caravans (2 Eriba's !).
Ik herinner me nog goed dat we indertijd, het was al vrij laat, daar aankwamen en Hen meteen wat ravioli uit blik klaarmaakte. De jongens waren nog klein en konden prima achterin de auto (R4??) slapen op matrasjes en wij in het tentje.
Jorn had honger, nam een flink deel van het blik voor z'n rekening, ondanks waarschuwingen!, en kroop tegen middernacht onder de achterklep vandaan en loosde de rest van z'n maaltijd. De volgende dag met raampjes open weggereden...
(correctie: het is Hisco geweest, niet Jorn, en hij had ook al een groot deel van 't tweede blik verorberd..) Ik blijf nog een dag hier, de anderen gaan verder. De vroege stappers zeg ik vast gedag.