Dag 55: Warmgelopen

di 7juni
Vandaag kan ik op m'n gemak lopen, de volgende stopplaats, Ste-Marie-de-Cuines, is niet zover. Het is warm, ik loop langs de weg. Volgens m'n gps is de hele wandeling langs de weg. Gelukkig is het niet al te druk. Ineens bedenk ik me dat mijn gps misschien wel op 'auto' staat ipv. op 'voetganger'.... En jawel hoor, na een nieuwe berekening krijg ik een binnenweg aangeboden.
Bij een oud bord van een Relais stop ik even, trek mijn oranje fietshemd uit en loop naar het gebouw toe dat er gesloten uitziet. Het Relais is niet meer in functie. Er komt een man vanachter het gebouw naar me toe, ik zeg 'bonjour!'. De man vraagt wat er is, ik zeg 'niets, maar ik wil even kijken of het Relais open is'.
'Nee, het is gesloten', zegt de man, 'en dit is mijn terrein!' 'Of ik maar snel weg wil gaan', zegt 'ie met een duidelijk Frans accent. Zelfs voor mij is dat klare eten taal. Ik doe mijn rugzak weer om, wens hem een goede dag en loop onder het spoortunneltje naar de weg die m'n gps nu goed aangeeft.
Mijn goede fee had gisteren al op haar briefje geschreven dat mensen niet over bergen struikelen, maar over molshopen.

Dat weggetje betekent dus omhoog lopen. Al die binnenweggetjes lopen eerst omhoog. En het is warm. Maar ik kom nu wel door kleine dorpjes en heb nauwelijks last van verkeer, slechts een enkele auto en mannen van zekere leeftijd à vélo.
Ik kom door het dorp Chapelle en drink Chez Dédé een petit café. Ook kijk ik even in het kerkje (1700) er tegenover.
Aan de overkant stapt dan net een man uit z'n auto met blaffende honden.., ja het is diezelfde van het Relais, nog een keer 'bonjour'! Een duistere blik en gebromjour vang ik op. In zo'n kleine gemeenschap is men tot elkaar veroordeeld.
Eerst kom ik in La Chambre, waar ik ook even het kerkje induik. En altijd zie ik weer Jeanne d'Arc! Het kerkje heeft een lange historie, in het voorportaal zijn Bijbelse voorstellingen in marmer.
Ik zie tegenover de kerk het parochiehuis en bel aan. Ik wil nog graag een stempel van deze parochie. Er wordt niet opengedaan.
Aan de zijkant zie ik nog een trap naar een deur. Ik bel aan. Dan gaat de deur open en een vrouw kijkt me vragend aan.
Ze nodigt me binnen nadat ik me heb voorgesteld en mijn bedoelingen duidelijk heb gemaakt. Ik krijg de stempel en ook nog een kop koffie met koekjes en chocola, want dat is goed voor mij, zegt ze. We praten wat en ze vertelt ook iets over deze parochie (omvat 14 dorpen, 1 priester, moeilijke tijden).
Voldaan stap ik op en kom tenslotte bij mijn budgethotel in Ste Marie de Cuines, vlakbij de snelweg. Eerst m'n kleren uitspoelen en ophangen, dan een tijdje onder de douche. Ik kan vlakbij een eenvoudige maaltijd krijgen.