Dag 71: Vendiamo toma
Door: Jaco
Blijf op de hoogte en volg Jaco
23 Juni 2016 | Italië, Robbio
do 23juni
Het lukt me niet om net zo vroeg als gisteren op te staan, maar ik moet voortmaken want er wacht me een minstens zo warme dag!
Eerst langs de bar hier vlakbij, buiten theedrinken (groene thee kent men niet) met een paar brioches (gevulde croissants). Daarmee kan ik m'n volgende plaats, Robbio, wel halen.
De ondergrond is vandaag wel anders. Na Vercelli verlaten te hebben kom ik even op asfalt, maar sla al snel een zijpad in. Dit is het begin van een dagje dijklopen, onverharde paden over (soms) zeer lange dijken en dijkjes tussen de rijstvelden door. Het is veel afwisselender lopen en mijn skistok haalt opgelucht adem.
Ik denk dat mijn baton de ski de fond gister in één dag nog nooit sinds z'n bestaan zoveel met asfalt in aanraking is geweest .
Ik vermoedde gister al dat 'ie, in de hitte op de weg, voortdurend langs mijn linkerknie naar al dat witte op de Monte Rosa loerde. Dát dáár was z'n thuis, hier was het afzien. En ook nu weer druipt 'ie van het zweet! De Italianen zeggen dan dat het 'caldo' is, nou dat lijkt me wel erg koeltjes uitgedrukt!
Als ik langs een vervallen huis, waar een ander gebouw gewoon tegenaan is gebouwd, loop, komt een jongetje uit een groot, wit huis omhoog de dijk op en gaat daar zitten. Ik zeg buongiorno, hij groet terug, kijkt me aan en net als ik wil doorlopen, zegt hij iets als "vendiamo toma".
Ik begrijp niet wat hij bedoelt, vendiamo lijkt op venire (komen) en toma zegt me niets. Ik zeg dat ik uit Holland kom, dat hij iets langzamer moet praten en vraag wat 'toma' dan is. Hij zegt 'formaggio'. Ah, nu valt het kwartje, ze verkopen kaas!
Dat wil ik wel eens zien, denk ik, en wenk hem mee te komen. Hij rent voor mij uit naar beneden, de dijk af en het gebouw in, een soort schuur, en komt met een meisje en een paar mannen weer naar buiten. Ik vraag of ze inderdaad kaas verkopen. Ja hoor, en ik zeg dat ik 't wel wil zien en loop met het meisje, z'n grote zus, mee het witte huis in.
De woonkamer, annex eetkamer, staat vol met van alles. Ik mag eerst proeven, 't is heerlijk! En ze snijdt een stukje voor mij af, weegt 't en zegt 2 euro. Dat lijkt me veel te weinig en geef haar een briefje, per Lei zeg ik. Ze pakt het keurig in Al-folie in.
En dit gebeurt alleen maar omdat dat jongetje mij aansprak en ik doorvroeg.... Ik loop de dijk weer op en op dat moment hoor ik ineens uit het bosje rechts van mij: koekoek, koekoek..... Dan is het stil.
Er is maar één dorp langs dit stuk waar je iets kunt krijgen, Palestro. Ik snak naar iets kouds. Voor de bar, op het straatterrasje, zit al wat volk in de schaduw. Ik vraag naar iets fredda, molto fredda. Het is duidelijk dat hier een straniero spreekt! Ik krijg meteen allerlei vragen over drinken en wat dan, cola, fanta... Als ik menthe zeg, zegt de dame van de bar meteen menta? Menta con acqua of iets dergelijks. (Ik moet ineens aan die bella donna con acqua... denken, maar dat is een ander verhaal). Sì, roep ik en krijg er nog ijsklontjes bij ook!
Dit is heerlijk, en ik raak aan de praat met een aantal oudere mannen, krijg een stoel aangeboden. Slechts één spreekt ook wat Duits, hij is krijgsgevangene geweest en is nu 94! Hij ziet er kwiek uit en springt even later op z'n fiets. Ik krijg het zoveelste compliment dat ik als Hollander zo goed Italiaans spreek, ja ja, ik zeg dan maar grazie!
Nu nog een stevig uurtje doorstappen. Ik bel naar de parochie in Robbio, maar word doorverwezen naar de municipio, het stadhuis. Ik bel naar het stadhuis en krijg te horen dat ik naar hen toe kan komen, zij hebben onderdak! Een zorg minder, je zou het er warm van krijgen.
Hier zit ik nu na een heerlijke douche en mijn kleren te hebben uitgespoeld en begrijp nu ook waarom je in die Italiaanse dorpjes tussen 12 en 3 uur niemand ziet. Het is nu half vijf en ik ga maar eens buiten kijken, hier binnen is het niet uit te houden...
Na una acquamenta en una birra kom ik wat bij, en vraag naar een restaurant. Er is er maar één bij het station. Gli spaghetti alle vongole gegeten, lievelingsgerecht van Hen en mij als we in Italië waren. Terug naar het stadhuis. Het is broeierig warm. Het blijkt dat ik tussen twee klokkentorens slaap, van de kerk hier en van het stadhuis recht boven mij..... Ze zijn welluidend, maar vooral luid. Morgen naar Mortara
Het lukt me niet om net zo vroeg als gisteren op te staan, maar ik moet voortmaken want er wacht me een minstens zo warme dag!
Eerst langs de bar hier vlakbij, buiten theedrinken (groene thee kent men niet) met een paar brioches (gevulde croissants). Daarmee kan ik m'n volgende plaats, Robbio, wel halen.
De ondergrond is vandaag wel anders. Na Vercelli verlaten te hebben kom ik even op asfalt, maar sla al snel een zijpad in. Dit is het begin van een dagje dijklopen, onverharde paden over (soms) zeer lange dijken en dijkjes tussen de rijstvelden door. Het is veel afwisselender lopen en mijn skistok haalt opgelucht adem.
Ik denk dat mijn baton de ski de fond gister in één dag nog nooit sinds z'n bestaan zoveel met asfalt in aanraking is geweest .
Ik vermoedde gister al dat 'ie, in de hitte op de weg, voortdurend langs mijn linkerknie naar al dat witte op de Monte Rosa loerde. Dát dáár was z'n thuis, hier was het afzien. En ook nu weer druipt 'ie van het zweet! De Italianen zeggen dan dat het 'caldo' is, nou dat lijkt me wel erg koeltjes uitgedrukt!
Als ik langs een vervallen huis, waar een ander gebouw gewoon tegenaan is gebouwd, loop, komt een jongetje uit een groot, wit huis omhoog de dijk op en gaat daar zitten. Ik zeg buongiorno, hij groet terug, kijkt me aan en net als ik wil doorlopen, zegt hij iets als "vendiamo toma".
Ik begrijp niet wat hij bedoelt, vendiamo lijkt op venire (komen) en toma zegt me niets. Ik zeg dat ik uit Holland kom, dat hij iets langzamer moet praten en vraag wat 'toma' dan is. Hij zegt 'formaggio'. Ah, nu valt het kwartje, ze verkopen kaas!
Dat wil ik wel eens zien, denk ik, en wenk hem mee te komen. Hij rent voor mij uit naar beneden, de dijk af en het gebouw in, een soort schuur, en komt met een meisje en een paar mannen weer naar buiten. Ik vraag of ze inderdaad kaas verkopen. Ja hoor, en ik zeg dat ik 't wel wil zien en loop met het meisje, z'n grote zus, mee het witte huis in.
De woonkamer, annex eetkamer, staat vol met van alles. Ik mag eerst proeven, 't is heerlijk! En ze snijdt een stukje voor mij af, weegt 't en zegt 2 euro. Dat lijkt me veel te weinig en geef haar een briefje, per Lei zeg ik. Ze pakt het keurig in Al-folie in.
En dit gebeurt alleen maar omdat dat jongetje mij aansprak en ik doorvroeg.... Ik loop de dijk weer op en op dat moment hoor ik ineens uit het bosje rechts van mij: koekoek, koekoek..... Dan is het stil.
Er is maar één dorp langs dit stuk waar je iets kunt krijgen, Palestro. Ik snak naar iets kouds. Voor de bar, op het straatterrasje, zit al wat volk in de schaduw. Ik vraag naar iets fredda, molto fredda. Het is duidelijk dat hier een straniero spreekt! Ik krijg meteen allerlei vragen over drinken en wat dan, cola, fanta... Als ik menthe zeg, zegt de dame van de bar meteen menta? Menta con acqua of iets dergelijks. (Ik moet ineens aan die bella donna con acqua... denken, maar dat is een ander verhaal). Sì, roep ik en krijg er nog ijsklontjes bij ook!
Dit is heerlijk, en ik raak aan de praat met een aantal oudere mannen, krijg een stoel aangeboden. Slechts één spreekt ook wat Duits, hij is krijgsgevangene geweest en is nu 94! Hij ziet er kwiek uit en springt even later op z'n fiets. Ik krijg het zoveelste compliment dat ik als Hollander zo goed Italiaans spreek, ja ja, ik zeg dan maar grazie!
Nu nog een stevig uurtje doorstappen. Ik bel naar de parochie in Robbio, maar word doorverwezen naar de municipio, het stadhuis. Ik bel naar het stadhuis en krijg te horen dat ik naar hen toe kan komen, zij hebben onderdak! Een zorg minder, je zou het er warm van krijgen.
Hier zit ik nu na een heerlijke douche en mijn kleren te hebben uitgespoeld en begrijp nu ook waarom je in die Italiaanse dorpjes tussen 12 en 3 uur niemand ziet. Het is nu half vijf en ik ga maar eens buiten kijken, hier binnen is het niet uit te houden...
Na una acquamenta en una birra kom ik wat bij, en vraag naar een restaurant. Er is er maar één bij het station. Gli spaghetti alle vongole gegeten, lievelingsgerecht van Hen en mij als we in Italië waren. Terug naar het stadhuis. Het is broeierig warm. Het blijkt dat ik tussen twee klokkentorens slaap, van de kerk hier en van het stadhuis recht boven mij..... Ze zijn welluidend, maar vooral luid. Morgen naar Mortara
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
