Dag 84: Jezelf zijn en op de koffie bij vreemden

wo 6juli
Om 5 uur opstaan is vaste prik. Ontbijt doen we zelf en daarna gaan we op weg. Het zal een hele lange en uitputtende dag worden....
De cammino loopt eerst over de weg, dan vooral over bospaden en door weilanden. Soms liggen weidse vergezichten voor je uitgestrekt met achterelkaar gerangschikte berghellingen. Het pad gaat voortdurend omhoog, dan weer omlaag en onderwijl komen we steeds hoger.
Berceto is een oud stadje met een heuse, oude Romaanse Duomo met een paar mooie, oude reliëfs. Over deze Duomo heb ik voor 't eerst gelezen in "De weg der wonderen", waardoor al jaren geleden voor mij vast stond dat ik deze weg naar Rome moest gaan lopen.
Hen en ik zijn in een lente, jaren geleden, juist zoveel mogelijk langs deze weg gereden om een eerste indruk te krijgen. Nu bezoek ik de kerk zelf, en kom ook meteen te vallen omdat ik binnen in het halfduister, dat heb je met die Romaanse kerken, de laatste trede mis. Mijn linker enkel krijgt een knauw.In het straatje voor de kerk nemen we nog even een koffie. We zitten wat te praten op het straatterras. Damian vertelt dat hij 4 keer naar Compostela is gelopen, langs verschillende routes. Vooral de zuidelijke, vanuit Sevilla is zwaar en berucht wegens de hitte.
Op mijn vraag naar het waarom (perchè?) van het meerdere keren lopen, komen we op het doel van de tocht en of het altijd spiritueel moet zijn.
Voor hem is een van de belangrijkste ervaringen dat je op de Cammino jezelf kunt zijn. Het toeval wil dat ik gisteravond weer een briefje van mijn goede fee heb opengemaakt waarop stond, dat je juist jezelf moet zijn, omdat er al zoveel anderen zijn.... Misschien vertel ik daarom, zomaar ineens, dat het overlijden van mijn vrouw voor mij een belangrijke reden is waarom ik nu loop. Ze luisteren aandachtig, ik leg toch zomaar iets persoonlijks op tafel. Als ik aan Stefania naar haar 'waarom' vraag, vertelt ze wat haar beweegt en dat er ook persoonlijke redenen zijn. We gaan weer verder en zijn nauwelijks het stadje uit of Stefania vertelt ineens dat zij eigenlijk ook wegens een persoonlijk verlies, waarvoor ze alleen zelf heeft gekozen, de tocht maakt. Openhartigheid schept blijkbaar openhartigheid.
We komen bij een bord, je moet kiezen: of naar de ostello die iets voor de pas ligt of verder lopen naar Pontremoli, dat nog ruim 15 km voorbij de pas ligt. Stefania aarzelt, ik zeg wel met Damian verder te willen lopen, we kiezen ervoor gezamenlijk verder te gaan. Dat betekent dat we tegen de avond gaan aankomen, maar wel een behoorlijk stuk daling hebben. Eerst wacht ons echter nog de passo della Cisa!
Vlakbij de pas komen we langs een eenzaam liggend huis en vragen om water. De man die naar buitenkomt wijst naar de fontana met fris, koud water. Hij vraagt of we koffie willen. Het is toch altijd weer heel bijzonder dat je door een vreemde in huis wordt uitgenodigd, in dit geval buiten op het terras! Alles gaat in het Italiaans, voor mij vaak niet echt te volgen, maar als ik dan een vraag er tussendoor stel, komt een verhaal dat ik in grote lijnen wel volg, want ik kan dan plaatsen waar 't over gaat.

De pas ligt vlakbij. We lopen dan onder de Porta di Toscana door. Nu zet het dalen in, althans gemiddeld. We komen in een piepklein dorpje, een man zegt iets tegen me, hij schakelt over op Frans, denkt zeker dat ik Fransman ben. Ik antwoord met 'au revoir!'. Er is daar ook een fontein, een waterkraan, waar we ons even laven, en zie daar, de meneer die ik net gesproken heb, komt naar ons toe. We raken nu in gesprek, hij vertelt dat 'ie uit Brindisi komt en een paar ongelukken met een fiets (of motor?) heeft gehad. Hij neemt ons mee naar z'n huis en hij laat op het terras er achter zien hoe je een kortere weg kunt nemen. Voor de tweede keer treffen we iemand die uit zichzelf ons meeneemt en een eigen verhaal vertelt! Uiteindelijk komen we omstreeks zes uur bij de Padri Capuccini (kapucijners) aan, waar we kunnen overnachten. We krijgen ieder een eigen kamer! Douchen en daarna het stadje in voor koud bier, wijn en lekker eten. We hebben er 40 km opzitten en zijn eigenlijk een beetje op. Eén van mijn langste loopdagen. Morgen naar Aulla, ruim 20 km verder, stroomafwaarts, als je langs de weg loopt, via het pad is het 30 km.