Dag 6: Op een klein stationnetje..

di 20apr
Aan het eind van de middag kom ik aan in Berlaar, op één dag gaans van Jorn&Pascale (en natuurlijk Thomas en Vince, mijn petekind die vrijdag 4!! wordt). Aan de zuidrand van Berlaar staat een stationnetje, dat nu dienst doet als woning en als B&B-Vriendenopdefiets, waar ik tot nu toe steeds gebruik van maak. Een hartelijk welkom is mijn deel en voor ik het weet zit ik al aan een tafeltje met koude ice tea! Het is ook een soort café met boekwinkel met goede boeken. Ja jammer, mijn rugzak is al zwaar genoeg, vooral in de loop van de middag wordt 'ie steeds zwaarder....

Vanochtend vroeg vertrek ik met bewolkt weer uit Oostmalle via de Compostelaroute. Ik word onderweg een paar keer aangesproken over mijn tocht, een Romevoettocht kent men hier nog niet. Een mij tegemoet fietsende wielrenner stapt apart af en vertelt over zijn fietstochten richting Compostela, tot aan de Pyreneeën, want toen waren hun 3 weken vakantie op. Het lot der mensen is zwaar.
Hier in België is het pas goed raak! Jong en oud, man en vrouw, ze fietsen (racefiets!) de gehele dag door langs rivieren en kanalen, zoals het Netekanaal. Hier in België heeft iedereen vrije tijd, lijkt het(??).
Op een heel stil terrasje aan een watertje bij de Nete (in Vlaanderen spreekt men graag in verkleinwoorden) mijmer ik in een heerlijk zonnetje achter een theetje, terwijl naast mij een man zit weggedoken in een dikke jas met capuchon op achter een Belgisch biertje. Vreemd figuur denk ik...
Als ik mijn rugzak weer omgord, kijkt hij op en vraagt naar mijn 'waarvandaan' en 'waarheen'? Hij veert ineens op m'n woorden op en zegt dat 'ie een stukje meeloopt langs de Kleine Nete, want hij woont hier vlakbij. Hij had ook graag naar Compostela gefietst, vertelt hij, maar daar was 't nooit van gekomen.Bij zijn huis vraagt hij me mee te komen voor een drankje. Kennisgemaakt met zijn vrouw, een gepensioneerde kleuterjuf, hijzelf is geschiedenisdocent geweest. Het kan verkeren.
Na een sapje, een duveltje was me te heftig, stap ik weer op en loop verder naar Berlaar. Zo zie je maar hoe je je in de mens kunt vergissen, denk ik bij mezelf en hoe een eerste indruk tot verkeerde conclusies kan leiden.
Je merkt wel dat de natuur in het zuiden sneller uit de grond komt, hier staan al heel veel paardenbloemen met hun felle gele kleur, prachtig! Behalve, natuurlijk, als je ze in je voortuin aantreft. Ook de hortensia's zijn al flink uitgelopen. Hoe zouden de beide hortensia's op Bergklooster bij Zwolle het doen? Hebben ze de vriesnachten overleefd en begint de bloei opnieuw? En de lavendel op het graf?

Na een heerlijk bad(!) kom ik op de Markt van Berlaar bij Zeros terecht (een Turkse afkorting van Zacharias), een rustig eethuis. Hier wordt mij een bord geserveerd vol met kebab, pita en nog meer. Het leven als pelgrim in België is niet onaardig.
Mijn mening over de Belg moet ik ook nodig bijstellen, de aanvankelijke twijfel is veranderd in bewondering voor hun gastvrijheid en interesse. (Helaas heb je ook van die stugge, recht vooruit kijkende mensen die je nauwelijks durven groeten, als je langs loopt.)
Vanavond heb ik nog een rood wijntje met mijn gastvrouw Katelijne gedronken, over allerlei zaken gepraat -haar man Alex wil ook fietsend naar Rome- en trots verteld over mijn kinderen, schoondochters en kleinkinderen. Ja Jorn, ik heb ook die foto met de Sire en Mevrouw laten zien! Nog even in bad, soezerig worden en diep slapen, ik heb geen trein meer langs horen komen...
https://www.youtube.com/watch?v=iirLLHgebL4