Dag 40a: Ganzenborden en de vragen van Aalt

di 24mei
Zondag heb ik weer een briefje van mijn lieve, goede fee opengevouwen. Ze beschouwt het leven als een ganzenbord (ik denk dat het eigenlijk andersom is...), waar je steeds weer een nieuw begin kunt maken.
Tenminste, als je niet in de put blijft zitten. En in dat laatste heb je zelf de hand! Gewoon zes gooien, het gewoon doen, jezelf bij de hand nemen en dan is er altijd iemand die je andere hand wil vasthouden.
Zo gaat ook het verhaal van de lindeboom! Een mooi thema voor deze week. Om te beginnen heb ik mijn grijze baard van ca 6 weken afgeschoren.
Hieronder vind je een kleine bespiegeling nav. de vragen die Aalt me na Pinksteren stelde. Ik zat toen in Chateauvillain, Dag 31.
Ik gooi mijn gedachten maar gewoon op het web.
Misschien roept het bij anderen (ook) allerlei vragen op of misschien geeft het richting aan de zoektocht die de pelgrim 'Elckerlyc', Iedereen dus, moet ondernemen:

Spyeghel der Salicheyt van Elckerlyc:
Hoe dat elckerlijc mensche wert ghedaecht Gode rekeninghe te doen, is een 15e-eeuwse Nederlandstalige moraliteit of zinnenspel.
Dit moet je echt lezen! Prachtig! (Wikipedia googelen)

Er is nog een reden dat ik dit open publiceer: de oecumenische gemeente KerkaanhetNoordeinde in Delft waartoe ik behoor. Ik weet dat enkelen van hen ook meelezen. En voor ik vertrok in april ben ik begonnen te lezen in de dissertatie van Mechteld Jansen over de theoloog/filosoof Paul Ricoeur, ik kon het niet meenemen, het was te zwaar (letterlijk). Renske heeft een paar keer in haar preek aan Paul R. gerefereerd.
Zijn gedachten zijn boeiend en hebben mij, voor zover ik die gelezen heb, mede geïnspireerd. En Mechteld mag er ook zijn.
Misschien een idee voor verdere bestudering als één van de activiteiten waarvan de laatste Nieuwsbrief volstond?
De vragen vind je helemaal onderaan.

1. Verbonden met wie/wat?
De hedendaagse pelgrim is niet te vergelijken met de middeleeuwse. Voor de hedendaagse gaat het vooral om de reis en niet om het einddoel, waar iets moois zou zijn en waarvan jezelf beter zou kunnen worden (zoals nu letterlijk de Lourdesgangers).
Ook voor mijn (vorige) medepelgrim Jan is het einddoel belangrijk: de graven van Petrus en Paulus bezoeken, omdat dat je geloof zou verdiepen.
Maar daarbij komt ook voor hem en dat geldt ook voor mij, de beleving van de tocht zelf, van de ontmoeting met anderen onderweg. En dat hoeven geen gelijkgestemde mensen te zijn.
En wat mij betreft ook de ontmoeting met jezelf. Of dat ook een ontmoeting met de Ander is, misschien wel. Ik ben altijd geïnteresseerd in de vraag wie/wat God is. Alleen zie ik God niet als de Ander, niet als een soort Persoon, zoals je dat ziet in al die kerken die je onderweg tegenkomt. Hoogstens misschien als verbeelding van een Aanwezigheid. Van iets dat verbonden is met de zin en bedoeling van het leven. En op die manier heeft het betrekking op mijzelf.

2. Als 'moderne' pelgrim ben ik dus zeker op mijzelf gericht, als je dat met introvert bedoelt. Maar je beseft dat praten en wandelen met anderen invloed heeft op jezelf, je verandert daardoor, hopelijk word je meer mens in de zin van gevoeliger voor de ander en zelf rijker aan gedachten en kennis.
Voor mij is ook het gemis van Hen erbij gekomen en de vraag hoe ik mijn leven verder wil vormgeven, welke keuzes ik moet maken. Dat is een extra dimensie van de Weg (voor mij de Via Francigena) of Cammino.
Wat ik ervaar is de belangstelling die veel mensen uiten, dat zoveel mensen met je meeleven. Dat heeft Hen een jaar gelden ook zo ervaren, dat heeft haar geweldig gesterkt. Ik ben blij dat ik zoiets nu ook mag ondervinden. Ik kan me daardoor beter in haar verplaatsen en dat doet mij goed.

3. Ook de traditie speelt een rol, zeker. Alleen al dat je steeds een stempel in je pelgrimspaspoort moet vragen en je dan een praatje maakt, geeft de idee dat je onderdeel van een groter geheel bent. Dat je één van de velen bent die ook op reis zijn.
Bovendien zijn de stempels vooral van kerken/parochies die de traditie van pelgrimeren ondersteunen. Ik merk dat 2016 met name een jaar is waarin de katholieke kerk allerlei pelgrimstochten organiseert.
Pelgrimeren is in, dit jaar gaan weer enkele honderdduizenden mensen naar Compostela, er is een hele commercie omheen gegroeid. Overigens voor mij een reden om juist naar Rome te lopen.

Pelgrimeren is toch ook sterk verbonden met de katholieke kerk. In principe kun je bij een parochie aankloppen en om onderdak vragen. Problemen zijn:
- men weigert je, doet niet open, geeft nauwelijks hulp; volgens mij erg afhankelijk van de persoon; komt gelukkig niet zo vaak voor.
- men is beperkt aanwezig, bijv. op slechts 3 dagen/week voor 2 of 3 uur. Dit komt vaak voor en is voor een pelgrim erg lastig of je moet van te voren een bepaalde afspraak hebben gemaakt. Hieraan zie je de veranderingen die ook de kerk ondergaat.
Aan de Via vind je gelukkig parochies die zich extra inzetten voor de mensen die op weg zijn.
Deze pelgrimage geeft mij de tijd om terug te zien op mijn oude leven met Hen en na te denken en vooruit te zien op mijn nieuwe leven zonder haar, maar eigenlijk toch ook mèt haar. Ze zal er altijd zijn.
Het lopen geeft me rust, de herinnering geeft me moed en vertrouwen. Het komt goed.

De vragen van Aalt:
Jaco - hedendaagse pelgrim,
- Dit weekend is het Pinksteren. Herdacht en gedacht wordt dan aan de uitstorting van de Geest. Jouw verslag van lezend roept dat bij mij een aantal vragen op. Zeker als je het hebt over je medepelgrim uit Nagele.
Doe er maar mee wat je wilt...
- Hedendaagse pelgrims voelen m.i. Zich veelal minder dan hun voorgangers verbonden met de Ander - een hoger en abstract beginsel- en meer met de anderen, gelijkgestemde mensen door de eeuwen heen; of zij maken tussen deze twee weinig onderscheid meer. Je bent nu ca een maand onderweg. Hoe sta jij hierin?
- Was de aanleiding omgeving pelgrimeren in de ME onderdeel van een erkende geloofspraktijk, voor de hedendaagse pelgrims ligt m.i. de motivatie in een persoonlijke ambitie en/ behoefte. Een motivatie die introverter is dan bij hun voorgangers in de ME.
Heb jij dat voor jezelf intussen helder kunnen krijgen?
- Al lezend en -een poging van mijn kant achter je verslag te kijken- merk ik een eigen beleven van je, namelijk onderdeel te zijn van een lange, betekenisvolle traditie. Anders ga je immers niet op pad?! In hoeverre voel jij een verbondenheid met deze voorgangers van je? Levert je dat ook persoonlijk wat op? En zo ja wat? Nou ja, zo maar wat vragen.