Dag 56: Een dal beklimmen, een stok verliezen en..

wo 8juni
Vandaag is de etappe ca 25 km, niet te lang dus. Ik loop verder het Arcdal in. Eigenlijk steeds langs vrij stille wegen. Soms moet ik ook een stukje langs de weg, waar ook het vrachtverkeer rijdt. Het weer is goed en de omgeving indrukwekkend.
Soms vernauwt het dal zich tot een aantal honderden meters waar de Autoroute, de doorgaande D-weg en het spoor samen doorheen moeten. Mijn gps leidt me zoveel mogelijk langs dorpjes die hoger tegen de berghelling aanliggen, veelal in gedeeltes waar het dal zich verbreedt en je van het verkeer niets meer hoort.
Maar één keer moet ik langs de doorgaande weg, waar deze is ingeklemd tussen een hoge muur en een betonnen rail aan de andere kant. Mijn loopruimte, tegen het verkeer in, langs de muur is beperkt tot de witte strepen langs de weg. Gelukkig wijken de vrachtwagens netjes uit en minderen vaart als ze mij passeren.
Het gaat allemaal goed.
Het gebied hier ligt vol met industrie. Een schrille tegenstelling met de groene en, heel hoog, de witte natuur. Maar misschien komt de schoonheid van het landschap daardoor juist nog meer tot uiting.

Het is warm geworden, zweetweer. Een dal inlopen betekent hier omhoog lopen. En als je gps je naar zo'n dorpje verwijst, omdat dat veel leuker is dan langs de doorgaande weg, is omhooglopen zachtjes uitgedrukt! Hoe schattiger de dorpjes liggen, hoe steiler de weggetjes. En rond de middag betekent 't dat het vocht spontaan uit alle poriën te voorschijn komt. Er is ook nog voor vanmiddag regen voorspeld.
Ik ben niet ver meer van St. Michel de Maurienne en klim naar boven, m'n gps braaf volgend. Het is zwaar. Ik voel mijn benen en mijn rug. Gelukkig dat die benen gewoon door blijven lopen...
Daar zie ik een lavoir en een draaipomp met drinkbaar water! Heerlijk koud! Ik zet mijn stok tegen de muur en. maak een foto en loop gedachteloos door omhoog.
Een kerkje, ik ga naar binnen, het is donker en ik zoek een kaarsje voor Hen, we reden vandaag een jaar geleden terug naar huis met de wensambulance via Breda en ook één voor mijn gulle dame, maar alles was opgebrand, er zijn geen nieuwe kaarsjes.
Ik loop de kerk weer uit. Ineens denk ik, hè, ik heb geen stok, waar is 'ie?

Ik weer terug, kijken of ik 'm zie, want zo'n stok is toch wel handig. Ik bedenk me dat het bij die pomp moet zijn geweest, maar ik weet niet meer hoe ver terug dat is... Een man die in zijn tuin bezig is, vraagt of ik de weg kwijt ben, nee alleen mijn baton! Hij vraagt nog waar ik naartoe ga en wenst me goedendag.
Ik wil alweer verder lopen als hij ineens vraagt of ik misschien een baton de ski de fond wil hebben! Ja natuurlijk! Hij zoekt in z'n garage onder het huis en komt met een skistok te voorschijn, voor mij. Ik bedank hem hartelijk en ga vol goede moed weer verder.
De ene dag loop je tegen een bullebak aan, de andere dag toont een vreemde zich een gulle gever! Ik was voor hem kennelijk zijn naaste...

Het is gaan regenen en mijn gps laat het ook ineens afweten. Dan maar zo snel mogelijk terug naar de doorgaande weg, dus al die honderden meters moet ik nu omlaag, naar de weg. Als ik de regenhoes om mijn rugzak heb gedaan en weer verder loop, houdt de regen op (typisch paraplu-effect). Het is niet ver meer naar het hotel.
Als ik na een half uurtje onder een heerlijke douche schone spullen heb aangetrokken, loop ik naar het terras aan de overkant en bestel een witbiertje. Ik krijg een echte Galibier, une Avalanche! Hier, vlakbij de Galibier gebrouwen met l'eau du glacier!
Een pelgrim heeft af en toe iets extra's nodig. (Bij deze plaats is ook de afslag naar de col du Galibier! Er zijn hier ook veel fietsers!)
Ik ga nu eerst wat eten, het rommelt ook in de lucht..., dit is hartje Alpen.