Dag 88: Warm, warmer en toen was er de rivier...

zo 10juli
Voor Angela wordt dit een zware dag. We hebben 'm al iets ingekort, maar toch zijn er ca 28 km te lopen! Ze is het niet gewend, heeft alleen een lange broek, niet handig, en het begint met stijgen (a salita).
Steile bospaden gaan we vrolijk te lijf, iedereen is nog fris. De zon komt over de bergen en het wordt warm. De weg slingert tussen grote huizen met dito tuinen door, prachtige bloemen, bijna tropische planten en bomen. Italianen weten hun tuin fraai te onderhouden!
In een klein plaatsje lopen we langs een ostello per pellegrini en gaan even naar binnen voor een stempel. Verrassing! Angela blijkt de madam te kennen. We krijgen koffie en er komt een meisje binnen die ons hartelijk begroet. Ze is een enthousiaste voluntaria en heeft vorig jaar een deel van de Cammino gelopen. Ze werkt deze week hier.
Ik vraag naar haar hanger, een figuurtje met de armen wijd. Dat is speciaal voor de vrijwilligers. Een welkomst gebaar dus. Ik spreid ook mijn armen, ze reageert direct en geeft me met een grote lach een dikke abbraccio!
Op dat moment komt de madam naar binnen en vraagt wie een omhelzing nodig heeft en ik krijg een tweede, stevige.
Leuk is het hier, hè? Italianen zijn erg gastvrij en tactiel.

We lopen verder, Lucca wacht. Het is een heerlijke onderbreking geweest, maar binnen een kwartier zweet ik al weer.
Angela heeft het echt moeilijk, ik probeer haar moed in te spreken, praat veel met haar. Ze zegt doorlopend 'grazie' om me te bedanken voor al die aandacht, maar dat vind ik vanzelfsprekend. En bovendien word ik steeds met een gulle lach beloond! Ik vind haar een aardige vrouw en zeg dat ook. Gewoon meer zelfvertrouwen hebben.
Dan is daar ineens de rivier die langs Lucca stroomt: dat wordt weer zwemmen! Kleren uit, zwemkleding aan, ieder op zijn/haar eigen wijze en het water in: heerlijk!
Angela kikkert helemaal op en vindt de cammino weer prachtig. Je moet hier wel heel erg oppassen, het water stroomt erg hard, we zoeken een ondiep deel waar je lekker in kunt liggen. Ik vertel Stefania nog mijn ervaringen met die grote groep Italianen na Torino. Eigenlijk heb ik best veel mensen ontmoet en op een heel plezierige en open manier mee gepraat.

Maar we moeten echt door naar Lucca. Die laatste kilometers zijn zwaar. Alleen Stefania schijnt nergens last van te hebben en loopt met Damian ver voor ons uit.
Nog twee keer even in de schaduw (all' ombra) uitrusten voor Angela. Ik heb gisteren Stefania en Damian het largo van Händel, Ombra mai fu, laten horen. Sindsdien heeft Damian het steeds over deze aria als we de schaduw opzoeken.
We komen aan bij het Ostello per il Gioventù, de jeugdherberg. Daar was nog plaats, en het is in het centrum. Eerst douchen. Ik zeg tegen Damian dat ik beneden in de hal wacht, hij gaat naar de vrouwenkamer.
Ik wacht, wacht en denk ineens dat de vrouwen misschien nog snel naar de San Michele, waarover ik met Stefania heb gepraat, zijn gegaan. Hen en ik hebben 3 jaar geleden vanachter een caffè een hele tijd naar de gevel van deze kerk zitten staren, prachtig!
Natuurlijk stom van mij, maar ik loop zo snel mogelijk naar de kerk, die inmiddels dicht is, geen S., A. of D. te zien en loop terug. De jongen achter de balie zegt dat er net 'a girl' naar mij heeft gevraagd. Maar ik zie geen girl en loop het ostello weer uit. Dit is een probleem, want het is erg druk in Lucca! Zal ik ze ooit nog weer zien?
Ik loop maar weer even terug en wie zie ik daar om de hoek aan komen lopen?? Ze heeft het eerst niet in de gaten, maar komt dan wel met beide armen wijd naar me toe. Damian doet nu, het is zondag, weer een mis met Angela.

Wij besluiten naar de San Michele te gaan en ik laat haar ook het Anfiteatro zien, waar Hen en ik toentertijd hebben gegeten. In de ovale ruimte zijn veel terrassen, vol met mensen (turistici). Stefania vindt het hier leuk en gezellig. Ze zegt ook dat er hier dus voor mij veel herinneringen liggen. Ja, zeker.
Zelf kent ze Lucca helemaal niet. Ze zegt het een gek idee te vinden dat ik hier haar gids ben.
Als Damian belt spreekt ze met hem af bij de Duomo. Daar gaan we dan ook nog heen. Er blijkt een uitgebreid optreden van vaandelzwaaiers met trommel en trompet in oude stijl te zijn, erg mooi!

Daarna gaan we met z'n 4tjes in het Anfiteatro eten. Eerst natuurlijk een stevig glas koud bier, dat is vaste prik bij ons! Het is erg gezellig, Stefania vraagt naar mijn blog, ik laat het zien. Ze vinden het mooi, vooral ook het thema:" la via è la meta".
Stefania vraagt wat ik over haar schrijf? Tja... En ik laat ook een nieuw papiertje van mijn goede fee zien: 'Zorgen moet je doen, niet maken'. We praten daarover door. Ze vinden het heel bijzonder wat ik van mijn fee heb meegekregen. Ze willen ook graag het blogadres hebben, met Google schijn je dan e.e.a. te kunnen vertalen. Ik moet dus op mijn woorden letten. Niet zomaar zeggen dat ik Stefania erg aardig vind.... Angela trouwens ook. Morgen ben ik weer alleen.