Dag 103: Het was warm, het water koel
Door: Jaco
Blijf op de hoogte en volg Jaco
26 Juli 2016 | Italië, La Storta
ma 25juli
Het landschap is niet echt mooi, anders dan Toscana, meer begroeid, droog. Soms heb ik het gevoel in bepaalde, meer desolate delen van de Provence te lopen. Maar, zoals zo vaak op de Cammino, wacht je een verrassing. Een snelstromend riviertje stort zich omlaag de diepte in, onder een bruggetje door. En daarboven is een prachtige waterval, breed, met verrassende lichtinvallen. Een prachtig gezicht.
Anne doet haar schoenen uit en loopt het water in. Hier is het heel ondiep, je kunt niet zwemmen. Ik loop ook het water in, het is heerlijk koel! De anderen blijven in de schaduw zitten.
Ik durf niet te dichtbij de waterval te komen met al mijn kleren aan. Maar om gewoon in het water te staan is al fijn, zo in de hitte van de dag.
We gaan verder, La Storta wacht. Het is een soort toegangspoort voor Romegangers. Ik hoor nog ver achter ons iets rommelen, de lucht is daar helemaal betrokken. Ons wacht geen mooie stad, maar een drukke autoweg waarlangs winkels, horecazaken en huizen staan. Stef had het al gehad over een soort banlieue.
Het gerommel in de lucht neemt toe, ook de bewolking. Kennelijk trekt het toch onze kant op. Als het echt gaat regenen zijn we vlakbij ons ostello, een voormalig zusterklooster, waar nu pelgrims en kerkelijke groepen welkom zijn. En ook hier ontmoeten we weer Giovanna en Carlo, die ik al in Orio tegenkwam, daarna op de boot op de Po en op diverse plaatsen daarna. Mijn groepje heeft het in z'n hoofd gehaald bij McDonalds te gaan eten. Het zou vlakbij zijn..., dus bijna een half uur lopen. Gelukkig is de regen afgenomen.
Ik had al tegen Stef gezegd: nee, niet McD! Als ik dat tegen mijn zonen zeg, lachen ze me uit! Maar ik ben maar alleen en zij zijn met hun vijven, ik onderga het lijdzaam. Op een groot bord boven de balie staan verschillende burgers en menu's vermeld. Ik heb honger dus neem zo'n big burger. Voor ik het weet staat het voor mijn neus klaar.
Of het nu aan mij ligt of aan wat anders, ik heb altijd grote moeite met zo'n gestapelde eethap. Als je er een stuk uit bijt komt er van alles en aan alle kanten tussenuit piepen. En zo'n burger.., nee, niet echt mijn idee van lekker eten. Maar Stef zegt me dat ik weleens minder lekker heb gegeten in een ostello. Ja, wat moet je dan weer zeggen? Om 22.00u gaat de poort van ons ostello dicht, de nonnetjes zijn 's ochtends én 's avonds van de vroege. We moeten ons haasten, ik heb echt nog wel zin in een biertje. Het komt allemaal goed. Ook dat is de Cammino! Morgen naar Roma!
Het landschap is niet echt mooi, anders dan Toscana, meer begroeid, droog. Soms heb ik het gevoel in bepaalde, meer desolate delen van de Provence te lopen. Maar, zoals zo vaak op de Cammino, wacht je een verrassing. Een snelstromend riviertje stort zich omlaag de diepte in, onder een bruggetje door. En daarboven is een prachtige waterval, breed, met verrassende lichtinvallen. Een prachtig gezicht.
Anne doet haar schoenen uit en loopt het water in. Hier is het heel ondiep, je kunt niet zwemmen. Ik loop ook het water in, het is heerlijk koel! De anderen blijven in de schaduw zitten.
Ik durf niet te dichtbij de waterval te komen met al mijn kleren aan. Maar om gewoon in het water te staan is al fijn, zo in de hitte van de dag.
We gaan verder, La Storta wacht. Het is een soort toegangspoort voor Romegangers. Ik hoor nog ver achter ons iets rommelen, de lucht is daar helemaal betrokken. Ons wacht geen mooie stad, maar een drukke autoweg waarlangs winkels, horecazaken en huizen staan. Stef had het al gehad over een soort banlieue.
Het gerommel in de lucht neemt toe, ook de bewolking. Kennelijk trekt het toch onze kant op. Als het echt gaat regenen zijn we vlakbij ons ostello, een voormalig zusterklooster, waar nu pelgrims en kerkelijke groepen welkom zijn. En ook hier ontmoeten we weer Giovanna en Carlo, die ik al in Orio tegenkwam, daarna op de boot op de Po en op diverse plaatsen daarna. Mijn groepje heeft het in z'n hoofd gehaald bij McDonalds te gaan eten. Het zou vlakbij zijn..., dus bijna een half uur lopen. Gelukkig is de regen afgenomen.
Ik had al tegen Stef gezegd: nee, niet McD! Als ik dat tegen mijn zonen zeg, lachen ze me uit! Maar ik ben maar alleen en zij zijn met hun vijven, ik onderga het lijdzaam. Op een groot bord boven de balie staan verschillende burgers en menu's vermeld. Ik heb honger dus neem zo'n big burger. Voor ik het weet staat het voor mijn neus klaar.
Of het nu aan mij ligt of aan wat anders, ik heb altijd grote moeite met zo'n gestapelde eethap. Als je er een stuk uit bijt komt er van alles en aan alle kanten tussenuit piepen. En zo'n burger.., nee, niet echt mijn idee van lekker eten. Maar Stef zegt me dat ik weleens minder lekker heb gegeten in een ostello. Ja, wat moet je dan weer zeggen? Om 22.00u gaat de poort van ons ostello dicht, de nonnetjes zijn 's ochtends én 's avonds van de vroege. We moeten ons haasten, ik heb echt nog wel zin in een biertje. Het komt allemaal goed. Ook dat is de Cammino! Morgen naar Roma!
-
26 Juli 2016 - 13:11
Johan:
Hoe dichter bij Rome, hoe minder te schrijven ?
-
26 Juli 2016 - 21:59
Denise :
Bijna! Trots op je! -
26 Juli 2016 - 22:23
Jorine En Bert:
Super!!!!! -
26 Juli 2016 - 23:00
Wilma:
Wow Jaco!! Congratulations! I have enjoyed travelling with you!!enjoy Rome .xo
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
