Dag 7: Op een mooie lentedag

wo 20apr
Zo'n mooie dag heb ik nog niet gehad deze week. Ik ga pas om 10.30u de deur van het Station van Berlaar uit. Naar Keerbergen is niet ver en ik moet nog aan mijn blog werken.
Bij het ontbijt tref ik Alex die een omeletje voor me maakt en even later komt Katelijne ook vanachter de toog tevoorschijn. (Niet dat zij daar de hele nacht doorbrengt, maar hun woongedeelte ligt daarachter.)
Ze moeten met zoonlief Emiel (10 jaar en net als Thomas keeper in z'n voetbal-11tal) al vroeg richting Antwerpen. Zij met de trein, Alex op de fiets.
Even later komt het nichtje van Katelijne die vaak achter de toog staat nog even binnen, ik krijg nog een koffietje en ze vertelt zenuwachtig dat ze op sollicitatiegesprek in Brussel moet. Ik wens haar veel succes, hoop dat het goed afloopt!

Dan in de zon op pad, prachtig weer, een genot om pelgrim te zijn. Alles lacht je toe, ik heb er echt zin in! Zelfs de meest stugge Vlaming knikt je vriendelijk toe. Het is een mooie route door een stil landschap die je tot reflectie stemt.
Door deze streek rond Putte en Beerzel boven Keerbergen hebben Hen en ik vaak gereden op weg naar Jorn&Pascale. Ja, ze zou het prachtig gevonden hebben dit mee te maken, ook al zou ik lang van huis zijn, zij wist dat dit belangrijk voor me was. Eventjes verwacht ik rond 12u een telefoontje: waar ben je? hoe gaat 't?....
Het is een mooie dag.

Mijn panoramafoto's lukken nog niet goed, het wijde van het landschap is moeilijk vast te leggen. Het is nog steeds vlak, veel groen, smalle weggetjes en blaffende honden op de erven. Het lijkt op Nederland, toch is het anders.
In Putte staat een zijdeur van de kerk open, ik glip naar binnen en duw een grote deur open. Midden in de kerk staan drie vrouwen te praten, ze kijken om en een van hen komt naar me toe. Ik vertel mijn verhaal, de kerk is eigenlijk dicht, maar de dochter van een van de dames trouwt hier zaterdag en ze moeten e.e.a. afspreken. Nee, een stempel is niet bij de hand, maar de parochieverantwoordelijke wil wel een handtekening zetten. Ik heb nu een handgeschreven stempel.

In gedachten verzonken loop ik verder. Een man spreekt me aan, een zzp-klusjesman, die je hier veel ziet. We raken in gesprek, hij is iets jonger dan ik, maar werkt nog. Hij noemt het 'met plezier bezig zijn', werken is in deze tijd een besmet woord en hij uit z'n bezorgdheid over de huidige tijd en jongeren. We wisselen goede wensen uit.
Tenslotte kom ik bij de Dijle, die ook door Leuven stroomt. Net als de Nete is de Dijle zo'n heerlijk meanderende rivier. In Zuid-Limburg heb je die ook. Ik houd wel van dat eigenwijze...
Over de dijk loop ik naar Keerbergen. Jorn, Pascale en Vince zijn al thuis. Over twee dagen wordt hij 4. Ik ben blij dat ik er ben. Nu een paar dagen rust. Het is allemaal goed gegaan.