Dag 37: Alleen op de wereld

vr 20mei
Na alle wijn gisteren heb ik goed geslapen, nauwelijks last gehad van gesnurk, Richard had al oordopjes voor me klaar gelegd...
Vroeg op, het moeilijkste deel van m'n tocht wacht. Ik moet nu zelf mijn weg zoeken, zuidwaarts. De Via Francigena verlaat ik voor een aantal weken.
Maar eerst moet er gegeten worden en Richard is al druk bezig met de eerste omelet, de tweede volgt. Overal liggen doperwtjes... Ik maak vast mijn lunchpakket (demi pain + omelette) klaar en moet ook als ontbijt zo'n groene omelet naar binnen werken. Ik moet ineens denken aan Julien Clerc: https://youtu.be/v2BNT9iULLM

We nemen afscheid, Richard vindt het moeilijk dat ik de andere kant uitga, we kunnen het goed met elkaar vinden. Maar mijn herinneringen liggen vooral zuidelijker in Frankrijk, niet in Zwitserland.
Ik loop vanaf nu op mijn gps, die een wandelroute uitrekent, anders moet ik steeds langs de doorgaande wegen. Dat is een erfenis van Erik, die me toen heeft verteld dat hij gebruik maakte van 'maps.me' .
Het is mistig, veel dauw, vage koe-achtige figuren in de weilanden. Het is stil totdat ik ineens de klok van Champlitte achter mij hoor luiden. Dan verdwijnt ook dat geluid en hoor je alleen nog vogeltjes. En daar is ook weer de koekoek die we gisteren ook al hoorden. Zou het nog de koekoek zijn vanuit Reims?
Ik loop door het bos en dan weer tussen het graan dat al aardig doorgroeit. Het koolzaad heeft nu z'n kleur verloren en rijst ver boven m'n hoofd uit. Ook de boterbloempjes worden schaarser en ik zie steeds meer klaprozen.
In zo'n echte Franse achtertuin met muurtje eromheen is een vrouw bezig, ik wijs op de (Franse) lelies met hun prachtige lilagekleurde bloemen, die boven het muurtje uitsteken: quelles belles fleurs! Madame est heureuse.

's Middags komt op een smal weggetje een grote touringcar aan. Ik ga in de berm staan, anders kan 'ie er niet langs. De wagen stopt bij mij, het raam gaat open en de bestuurder zegt bonjour. Ik vertel het wat, het waarheen en het waarvandaan. Hij kijkt me met enige bewondering aan en maakt de daarbij behorende gebaren. Ook ik uit mijn bewondering voor hem voor het rijden met zo'n grote bus over zo'n klein weggetje!
Ja, steeds weer krijg ik dit soort reacties! Misschien denkt men wel 'dat zou ik ook wel willen doen!'. Het is allemaal een kwestie van naar buiten stappen, de deur achter je dichtdoen en de eerste schreden zetten. De rest is vooruitzien en doorlopen.
"Bon courage et bonne route! Et vous aussi!"

Halverwege de middag kom ik bij de Saône, waar de basiliek van Gray hoog boven het stadje uit torent. Gray ken ik niet, maar Hen en ik hebben enkele jaren geleden een paar keer aan de Saône gestaan, een brede rustige rivier. De laatste keer nog met Fred&Nel, toen ik met Fred naar Dole ben gefietst. Daar ben ik over een paar dagen.
Eerst naar het office du Tourisme voor het adres van de jeugdherberg. Ik heb geluk, vandaag is 't open, morgen niet! Ik vertel mijn verhaal en vraag meteen maar naar goedkope adressen voor de komende dagen.
Ze regelt meteen een hotelletje (zelfs une nuit in een mobilehome op de camping was duurder!) voor zondag in Pesmes, dat ken ik nog van de camping en nog iets van de jongens, weet niet meer precies wat.
De jeugdherberg van Dole (grotere stad dan Gray) bestaat niet meer, kennelijk slaat de crisis alle kanten op.
Ik bedank haar beaucoup, ze wil wel een kaartje uit Rome krijgen!

De Auberge de Jeunesse ligt tegen het oude centrum aan, ik heb een privékamer met uitzicht op de kerk. Het is hier vrij stilletjes, vooral opvang van mensen zonder onderdak, paar groepjes jongeren/immigranten(?).
Er zijn strikte regels voor tijden, het eten is afgepast. Le repas ici zit in bakjes die zo uit de koeling komen en die je in de magnetron moet opwarmen, maar het smaakt goed.
Vanavond maak ik het niet laat, maar dat is toch weer lastiger dan je denkt... Kleren in de douche gewassen, de plasjes water in mijn kamer zijn morgen wel weg. Dus morgen ook hier, het wordt een mooie dag! Zonder rugzak wat rondlopen, heerlijk! Ik heb toch wel wat last van stijve spieren, vooral mijn linkerbeen voel ik veel meer dan mijn rechter.