Dag 46: Hollands water

zo 29mei
Het is droog als ik na een Hollands-Frans ontbijt op weg ga. Het wordt een lange dag, eigenlijk te lang, maar Kees heeft een tussenweggetje (GR) gevonden dat me een aantal km scheelt.
Ik loop zo-ochtend vroeg door het stille land, smalle weggetjes en hele kleine dorpjes, soms met maar enkele tientallen bewoners...
Op het kruispunt waar ik de GR van Kees moet vinden, is geen streepje (wit/rood) te zien, maar wel 2 bospaden. Het ene pad is breed en loopt omhoog, het andere is smal en gaat (misschien) later omhoog. Ik neem het brede pad. Ja, ik had met mijn opvoeding beter moeten weten! Maar berouw komt na de zonde.

Ik loop vrolijk het brede pad omhoog op, hier moeten vaker mensen langs gegaan zijn. Na een tijdje ben ik aardig gestegen. Net als ik denk, stel je voor dat het ineens ophoudt, kom ik op een open plek en eindigt het pad. Wat nu? Ik kijk rond en vanuit een ooghoek ontwaar ik een klein paadje.
Het pad slingert omlaag, maar volgens m'n gps niet helemaal in de goede richting, ik sla een zijpad in dat minstens zo veel slingert. Het is duidelijk, ik dwaal weer.
Verschillende paadjes heb ik uitgeprobeerd, moest vaak weer terugkeren, totdat ik een super smal paadje zag, waarvan ik dacht: zo'n smalle weg moet dan toch de juiste zijn. Ik kwam door een merkwaardig bos met geheel groene bomen en rotsen, volledig bedekt met fris, groen mos dat het, in tegenstelling tot mijzelf, wel helemaal zag zitten.
Het Bois Vert blijkt fascinerend om door te lopen, ik krijg er bijna lol in en langzamerhand krijg ik er ook een goed gevoel bij. Dit komt goed.
Ik kom ineens op een breed pad uit, kies voor de richting die ik uit moet (naderhand misschien toch niet zo slim), m'n gps kon me niet echt wijzer maken. Een heleboel kleine paden geeft 'ie kennelijk toch niet aan.
Nu loop ik min of meer voortdurend rechtuit. Het is wel een mooie weg om zo onbezorgd door het bos te lopen.

Dan is daar ineens weer, eerst zachtjes, toen luid, dat bekende geluid, gevolgd door een heel concert, koekoekkoekoekkoekoek...., geweldig, wat doet ze haar best, alsof ze mij wil zeggen: sorry van gister, ik was toen wel erg kort van stof (en dat was Hen nooit!).
Maar misschien is het ook wel een laatste groet, want ik weet niet of koekoeken het ook in de bergen doen. En daar kom ik vandaag al in terecht.
Het is inmiddels gaan regenen. Steeds harder. Ik loop door zo'n klein dorpje en zie een schuurdeur van een huis openstaan. Er staat een stoel binnen en ik ga onder het afdak zitten. Een deur gaat open en een man komt naar buiten. Bonjour! We raken in gesprek en hij kijkt verwilderd als ik mijn uiteindelijk reisdoel noem. Hij vindt Oyonnax al ver (is ook zo).
Hij wijst op de regen en zegt: la pluie d' Hollande! Hij grijnst. Loop je 1000km en dan krijg je nog je eigen regen...

De regen wordt zachter, ik sta op en vervolg mijn weg. Het gebergte aan de andere kant van de Ain rijst hoog op. Als ik over de brug over de Ain loop weet ik het zeker, nu kom ik in de bergen.
Ja, nu kom ik in de Préalpes. Het wordt allemaal ruiger, steiler en de regen valt.
Ik loop stug door, uren later kom ik in Oyonnax aan. Ik vind mijn hotel, volgens mij ben ik de enige gast. Oud gebouw, maar met een zitbad! Heerlijk, hier ben ik echt aan toe! Het blijft de hele avond regenen, 's nachts weet ik niet. Het is de zwaarste etappe tot nu toe!