Dag 53: Cierge, fourmis, col, descente glissante

zo 5juni
D'abord un exercice: Ga naar buiten, straat, plein, balkon, tuin of park en doe je ogen dicht. Draai je om (ogen dicht!) en draai je hoofd naar links, naar rechts en kijk dan (nog steeds ogen dicht houden!) vooruit: stel je voor dat je om je heen een wijd, groen dal ziet met weiden, huisjes tegen de hellingen en daarboven de donkergroene flanken van het gebergte voor je. Je kijkt met gesloten ogen nog hoger en ziet witte wolkjes opstijgen uit het wijde dal naar de toppen van het gebergte waar je tussen de wolken die daar omheen hangen witte vlekken ziet.... Dan doe je je ogen open en denkt ......... (moet je zelf doen!). Dat is wat ik meemaak, maar dan zijn die bergen en dat dal er nog steeds als ik mijn ogen opendoe!
In Faverges (450m) kom ik langs een kerkje, de deur staat op een kier, ik duw 'm open en stap naar binnen. Als ik de glazen deur naar de kerkzaal, het middenschip, nave heet 't geloof ik, open, zie ik niemand, maar hoor wel muziek. Ja toch, de organist zit vooraan op een klein orgeltje een koraal te spelen. De mis is pas over een uur, hij zit kennelijk te oefenen.
Ik loop naar voren om een kaarsje te branden voor Hen en mijn gulle dame en ook voor mijn moeder en vader -een mooie gedachte van mijn broer Jan-, want vandaag is hun trouwdag en nu zijn ze beiden weer bij elkaar.
De organist staat op en komt naar me toe. Hij vraagt waar ik vandaan kom en naartoe ga. We praten wat en hij wenst me een goede reis en bon courage! Want dit is toch wel een grote onderneming! Ik wens hem een bonne messe en zeg dat het koraal erg mooi was.
Dan gaat de tocht omhoog, naar de col op 900m. Ik loop vooral langs de weg, die snel omhoog loopt en waar eerst enkele, maar later steeds meer wielrenners mij inhalen. Ja, het is zondag, wielerdag en velen, mannen en vrouwen, hebben meteen na de mis de vélo gepakt. Zij hebben nog maar één doel voor ogen: naar boven, hemelwaarts! Maar niet te ver omhoog, want op deze leeftijd denk je nog niet aan de hemel.
Ik sla eerst nog even af naar een klein kerkje in een klein dorpje. Even klimmen. De deur heeft een hartje als open raam. Ik kan de deur gewoon openduwen. Hier in de bergen zijn kerken vaker open dan beneden.
Het is binnen erg klein en erg stil. Ik word er zelf ook stil van. Hoe vredig, hoever van het geraas van de wereld beneden.
Er valt een klein buitje. Ik loop weer naar beneden, het dorp uit, langs een weide met koeien en talloze veelkleurige veldbloemen. Het schiet door mijn hoofd, we zongen dat altijd als we de jongetjes naar bed brachten: http://www.youtube.com/watch?v=sIXWax9-s0Q&sns=em

Nog even doorlopen en ik ben op de col de Tamié. Eerst kom ik nog door Prières. Als ik een foto van het bord maak, voel ik iets over mijn kuit lopen, kijk omlaag en zie een hele horde mieren uit en over mijn schoenen lopen! Ik sta boven op een mierennest!
Dit keer helpt geen gebed en moet ik zelf de handen uit de mouwen steken. (Dat moet je volgens mij bij een gebed altijd, hulp en geloof in eigen kunnen heb je nodig, maar je moet 't zelf doen.)
Op de col een grote bak koffie gedronken, de wielrenners verzamelen zich beneden mij. Dan bergafwaarts. Mijn gps heeft een kortere route via een bos omlaag uitgestippeld, het scheelt enkele km. Ik kom er later achter waar dat in zit.
Ik sla het bospad in, meteen hoor ik in de stilte van het bos allerlei vogeltjes fluiten en twinkelieren. Nee, de koekoek hoor ik niet, ze is er niet meer. Hen heeft, denk ik, afscheid genomen en haar rust gevonden. Deze dagen, precies een jaar geleden, van morgen, maandag, tot woensdag, hebben we met z'n allen haar verjaardag gevierd bij Jorn&Pascale.
Het was mogelijk gemaakt door de wensambulancedienst uit Rotterdam, vrijwilligers die een laatste wens in vervulling doen gaan. Een stukje Stad Gods op aarde heb ik het tijdens het afscheid genoemd. Een prachtig, zonnig weekend. Wat heeft ze genoten!
Maar ik moet nog door. Voor mij nog geen afscheid, ik heb meer tijd nodig.
Het pad slingert heen en weer en ligt vol bladeren. Ineens verdwijnt het pad voor mijn ogen! Ik sta op de rand en kijk omlaag waar het pad de diepte induikt. Toen bij de Rhône liep het pad ook steil, maar nu gaat het omlaag...
Even diep ademhalen en toch maar doorzetten. Voetje voor voetje naar beneden, je schoenen zo goed mogelijk en dwars in de bladeren zetten, je weet niet precies wat eronder zit en met m'n stok mij zoveel mogelijk aan de grond vastprikken....
Ik glij uit, mijn stok helpt niet, ik kom op één bil neer, dag schone broek! Weer voorzichtig met die rugzak overeind komen. Het pad blijft scherp dalen, die honderden meters omhoog moeten nu natuurlijk in fors tempo omlaag! Weer glij ik uit, de grond onder de bladeren is glibberig van de laatste regens. Overeind en verder, gelukkig is het pad goed te zien en volgens mijn mobiel die ik stevig vasthoud, loop ik goed.
Lopen...? Ik glij voor de derde keer onderuit, meerdere meters en als ik bijkom van de schrik blijkt mijn stok verbogen. Ook dat nog!
Ik probeer 'm meteen weer recht te krijgen, dat lijkt me beter. Mijn handen en mobiel zijn bemodderd. Ik veeg ze zoveel mogelijk aan de bladeren op de grond af. De kleren komen later wel.
Het pad heeft z'n lol gehad en de ergste steilheid is voorbij. Ik kom ook niemand tegen, geen autochtonen die hier een spannend zondagmiddagwandelingetje gaan maken, omdat er verder toch niks te doen valt, behalve dan iets op je vélo. Het bos houdt plotseling op.
Ici un deuxième exercice:
Weer je ogen dicht doen (je mag binnen blijven als je wilt). Diep ademhalen, je ogen dícht hóúden, voor je uitkijken en je voorstellen dat je tussen het gebladerte doorkijkend beneden je een groot breed dal ziet en daarbovenuit rijzend een machtige bergrug met op de toppen iets wits en daarachter een nog hogere berg met een groot sneeuwveld..... Mooi hè?
Ik loop verder, het is warm geworden, de zon schijnt en voor mij in de lucht dansen ineens twee zwaluwen. Prachtige buitelingen waar parapenters nog een puntje aan kunnen zuigen.
Wordt het nu zomer? Ik kom uiteindelijk bij mijn budgethotelletje aan, ergens buiten het dorp bij de autoweg door het Isèredal. De man achter de balie wil wel voor mij voor vanavond een pizza bestellen. Aardig hè?
Morgen naar het dal van de Arc, een zijrivier die zich geheel en al vrijwillig, onder invloed van de zwaartekracht -ik moet ineens aan mijn bospad denken- in de Isère stort.