Dag 67: Wijsheid komt met de jaren en een engel

zo 19juni
Gisteravond, toen ik terugkwam uit het centrum met het straatfestival, trof ik in de hal waar ik altijd zit te bloggen ivm. de wifi een jonge vrouw aan, bijna nog een meisje in mijn ogen, begin 20 denk ik. Ik zeg 'buongiorno!', ze kijkt me vreemd aan en zegt dan in het engels dat ze me niet verstaat. Ik vraag waar ze vandaan komt en stel mijzelf voor. Ze heet Claudi en is Canadese uit Quebec, het Franse deel van Canada. Ze trekt 3 maanden door Europa. Ze vraagt of Torino een leuke stad is. Ik laat haar een paar opnames zien/horen van het straatfestival. We kunnen gezellig praten, af en toe in 't Frans, meest in het Engels.
Als ik mijn verhaal vertel is ze erg onder de indruk, zo ver te lopen en veelal alleen! We raken aan de praat over minderheden, zoals de Franstaligen in Canada, en afscheidingsbewegingen binnen Europa en dan nu de Brexit. Ik vraag haar hoe zij daarover denkt. Ze is voorzichtig, is niet meteen tegen afscheiding van Quebec van de rest van Canada. Ik zeg dat ik hoop dat jonge mensen meer globalminded zijn dan ouderen.
Als ik vanochtend al vroeg in de hal kom, komt Claudi er ook net aan met nog natte haren, dat wordt weer een buongiorno! Ze lacht. We nemen afscheid en ik wens haar un buon viaggio!
Vroeg op pad kom ik op deze stille zondagochtend in Torino eerst langs het grote kerkhof, geheel ommuurd met af en toe een hek, zodat je naar binnen kunt kijken. De Italiaanse kerkhoven zijn zo verschillend van de onze, heel veel bloemen, meestal kunstbloemen, in de meest uiteenlopende kleuren, de vele tombes en de eindeloze urnenmuren met gedenkplaatjes en bloemenvaasjes. Ik loop een heel stuk langs de muur tot bij een bocht waar aan de overkant een lange rij bloemenstalletjes staat. Het is nu al druk, mensen lopen met bossen en boeketten het kerkhof op naar hun geliefden.
Eerst door een park langs de rivier en dan de brug over de Po over. Door het vele geboomte kun je de stad nauwelijks meer zien. Ik ben weer onderweg naar mijn volgend reisdoel, een klein plaatsje bovenop de top van een heuvel waar de dochters der wijsheid wonen. Ik kom langs een zijrivier van de Po en zie in de verte een fraaie brug en ook veel mensen. Dichterbij gekomen blijkt de brug, breed en alleen voor voetgangers, een soort markt te zijn met allerlei stalletjes erop. Het is hier druk.
Ik kijk uit naar Via Francigena-bordjes, maar zie nog niet zoveel. Op de hoek van een straat staat ik wat rond te kijken en hoor ineens iemand roepen. Een man op z'n balkon gebaart naar mij en ik begrijp dat hij me de juiste weg probeert duidelijk te maken en dat ik richting de rivier moet.
Ik sla de straat langs z'n huis in en loop kennelijk te ver door want ik zie verder niets maar hoor wel achter mij nog wat geluid.
En even later komt de man me achterna hollen en wijst me de toegang van een pad langs het water. Ik roep verbaasd , maar dankbaar 'grazie mille!' voor zoveel hulpvaardigheid.
Het pad gaat een heel stuk langs de rivier, ik loop door een paar dorpjes en zie op een gegeven moment voor mij uit hoog boven alles uitstekend een aantal gebouwen op de top van een heuvel. Daar zal ik moeten zijn.
Het wordt dus even klimmen naar het centrum van dit dorp. Eenmaal boven raak ik de weg kwijt, zie geen bordjes meer en moet aan verschillende mensen vragen waar het zusterhuis ligt. Het blijkt achter een hoge muur met een groot hek te liggen waar je eerst moet aanbellen. Via de intercom begrijp ik dat ik verder mag en kom uiteindelijk bij een groot huis waar ik wordt ontvangen door één van de figlie della sapienza.
Mijn slaapplek is in een apart gebouw op het terrein en ik kan hier avondeten krijgen en ontbijt. Voor zover ik kan zien hebben de dochters hier ruimschoots levenservaring opgedaan. Men is erg aardig voor mij.
Als ik van het avondeten terugloop naar m'n kamer zie ik dat inmiddels een hele groep mensen zich bij het gebouw verzameld heeft. Moeten die hier ook allemaal slapen, denk ik? Ik veronderstelde dat ik de enige gast hier zou zijn en het lekker rustig zou hebben. Ciao! zeg ik en krijg hetzelfde teruggeroepen. Allemaal italianen! Morgen zien we wel verder.