Dag 70: Afscheid en hoe de Monte Rosa verdween

wo 22juni
Heel vroeg al word ik wakker, heb vrij goed geslapen, het was zwoel vannacht. Een vuurrode bol verschijnt net boven de verre horizon, tussen de bomen en schijnt dwars door mijn kamer naar het zitgedeelte aan de voorkant. Even denk ik, nog even blijven liggen, maar dan besef ik dat vandaag vroeg weg absoluut nodig is. Tegen zessen loop ik al, bepakt en bezakt, naar de bar die een eindje verder ligt en waar ik mijn ontbijt moet halen. Dat gaat hier erg gemakkelijk. Bij de bar thee vragen, in Italië beginnen ze altijd eerst allerlei soorten koffie op te noemen... en dan word ik verwezen naar een glazen kast met croissants. Hier zijn de croissants gevuld en zoetig. Mijn colazione blijkt bij de kamerprijs (laag) inbegrepen, hoe dat hier precies werkt is me niet echt duidelijk, maar als behoeftige pellegrino neem ik maar wat extra's mee voor vanmiddag.
Ik ga lekker buiten zitten en kijk in la Stampa, de krant hier. Voor zover het me duidelijk is maak ik op dat in Roma en Torino twee jonge vrouwen als burgemeester zijn gekozen. Ze behoren tot "Le 5 Stelle", de vernieuwingsbeweging in Italië. Ik neem aan dat 't een steun is voor Renzi, de premier. Ik zal 't nog wel navragen bij mijn Italiaanse relaties.
Ook staat de krant vol met het referendum in de UK, is dat vandaag?? Ik heb de afgelopen maanden het nieuws niet bijgehouden. Een pelgrim loopt vrij en blij langs 's Heren wegen en paden en laat de wereld met elke stap achter zich. Buongiorno!, Ciao Jaco! hoor ik roepen. De Italiaanse pelgrimsgroep is er ook. Ze gaan vandaag terug naar huis, hun reis zit erop. Ze verdwijnen naar binnen. Het wordt tijd op te stappen. Ik loop ook naar binnen en zie de groep in de eetzaal zitten. Ciao! roep ik en loop naar hen toe, geef enkele mensen met wie ik gepraat heb en soms bij name ken een hand, zoals de oudste, net boven de 70, die altijd achteraan met een rood vlaggetje loopt, 'l'uomo con la bandiera rossa' zeg ik, ze lachen. Ik loop naar Josefine, die toen ik binnenkwam al mio amico! riep, mijn Delfts Blauwe vriendin zeg maar, en geef haar onder spontaan applaus en geroep drie Hollandse zoenen. Ze is er stil van. Arrivederci! Buon viaggio!, ik vertrek en vervolg mijn tocht.
Vandaag wil ik zo snel mogelijk naar Vercelli, het wordt heet en ik wil nog wat van het centrum zien. Ik heb een goedkoop hotelletje geregeld waar ik verder niets kan krijgen, dat blijkt later. Iets over zeven ga ik op weg, het is warm, de Alpen links van mij zijn nu al wat vager geworden. Het wordt heiig. De Monte Rosa (Bianca) met haar lange witte bergtoppen rijst meer dan 4 km boven het landschap uit.
La Strada delle Grange strekt zich recht voor me uit, ca 15 km asfalt in een rechte lijn, oostwaarts. Links en rechts liggen de rijstvelden, groene sprietjes in een zee van water. Eindeloos, waar je ook kijkt, naar links, naar rechts, voor of achter, hier ligt de Italiaanse rijstvloer. Gelukkig is de weg niet al te druk, alternatief is volgens m'n gps een tocht tussen de rijstvelden door en een kleine 10km extra lopen. Gisteren heb ik zo gelopen, tussen de rijstvelden door over de smalle dijkjes. Dan toch maar deze beproeving. Na een paar uur lopen zie ik de witte toppen van de Monte Rosa langzaam vervluchtigen. Ze hangt hoog boven de 'aarde' in de lucht, de voorliggende donkere bergen zijn al niet meer in deze vochtige lucht te zien. Mijn armen nemen de gedaante aan van een rijstveld, iets minder groen, dat wel, in de loop der jaren verkleur je een beetje. De vliegjes die neerstrijken, door mijn zweetgeuren gelokt, wacht een zekere verdrinkingsdood. Ik dank mezelf dat ik een echte "White Rock"-hoed heb, die diep over de oren mijn hoofd nog enigszins koel houdt. Als het even stil is en geen auto voor of achter me te bekennen, hoor ik rechts gekwaak en links een paar vogeltjes. Dan neemt het verkeer weer alles in beslag. Gewoon doorlopen, dit moet.
Na tienen kan ik de witte vlek links van mij, hoog in de lucht, nauwelijks meer zien. De Monte Rosa doet nog één poging als het licht, door de vochtige lucht verstrooid, haar een heel klein beetje rossig maakt, net als de ondergaande zon, maar 't is gewoon natuurkunde. Even later is ze verdwenen. Inmiddels ben ik in Vercelli aangekomen, een middelgrote stad en loop naar het centrum. Eerst wat kouds drinken, maar wel buiten in de schaduw. Italianen zitten kennelijk liever binnen zo te zien, maar ik vind een klein straatterrasje in de buurt van mijn hotel vlakbij de Basiliek.
Een grote kamer is me toebedeeld, en na een heerlijke douche met jacuzzi val ik op een groot bed in slaap. Achteraf blijkt dat ze me een veel duurdere kamer hebben gegeven dan ik heb betaald. Omdat ik pelgrim ben?
Om vier uur word ik wakker, rommel nog wat en tegen 6u loop ik naar de (oude) basiliek die gerestaureerd wordt. De ramen zijn eruit, het is kaal en koel, heerlijk! De Duomo is ook nog open, en ik kan er een kaarsje branden. Tijdens deze dagen heeft dit een speciale betekenis. Overmorgen, bij het afscheid een jaar geleden, staken mijn kleinkinderen hun kaarsen aan. Als ik langs de kerk loop zie ik de deur naar het aartsbisschoppelijk bureau openstaan. Naast de deur hangt een groot bord van de Via Francigena. Hier moet ik natuurlijk een stempel halen.
Ik word opgevangen door twee personen en leg mijn nood uit. De stempel wordt meteen gehaald en ik raak in gesprek met een jonge vrouw die graag haar Frans op mij(!) oefent. Ik zeg natuurlijk dat ik mijn Italiaans op haar wil oefenen... Het wordt dus Frans, ook goed voor mij. Ze vertelt over les amis de Via Francigena, waar zij toebehoort, en hun ospitale (ostello of auberge). Ze vraagt of ik het wil zien en belt meteen of ik er ook nog kan slapen. Ik maak haar echter duidelijk dat ik mijn kamer al betrokken heb in een andere auberge. Nou, dat hotel vindt zij helemaal niets, die blijkt niet goed bekend te staan bij de autoriteiten, zegt ze.... Tja, als pelgrim doe je ook wel eens een misstap. Het is niet anders.
Maar ik krijg een rondleiding in het ospitale voor de volgende keer dat ik hier ben! En tot mijn verrassing blijkt mijn oude pelgrimsgroep zich hier ook te hebben geïnstalleerd! Ja, Josefine is blij me weer te zien. Ik mag mee-eten met de klup in een trattoria vlakbij tegen speciaal tarief. Het houdt hier niet op met de Italiaanse gastvrijheid! Erg gezellig, in 't Italiaans, Frans en Engels praten. Mijn tafelgenoten zeggen dat ze piacere a conoscermi (blij zijn me te kennen), leuk om te horen! Met een paar man klets ik nog even na onder een echte grappa die ik móést drinken! Dat je zoiets meemaakt...