Dag 72: Die andere dag, haar laatste gang
Door: Jaco
Blijf op de hoogte en volg Jaco
24 Juni 2016 | Italië, Mortara
De afgelopen nacht heb ik moeizaam geslapen, te warm. Vroeg eruit en nog een tijdje onder de douche bijkomen.
Een jaar geleden werd ik ook vroeg wakker, de dagen ervoor had ik elke dag afscheid genomen en gewerkt aan mijn laatste brief voor haar. En daarna de laatste gang, het definitieve afscheid en de lange rit naar Bergklooster bij Zwolle. Het is een mooie dag, de zon breekt door en de kleinkinderen zien hun ballonnetjes met daaraan hun laatste groet, opstijgen naar de hemel.
Aan al die dingen denk ik als ik eerst langs de weg, maar al gauw over de paadjes en dijkjes tussen de rijstvelden, hier en daar afgewisseld met mais en gerst, loop. Ik hoor voortdurend water stromen. Het is een ingenieus systeem van kanaaltjes en sluizen waarmee de velden van vers water worden voorzien.
Plotseling stijgt vlak vóór mij als één vogel een hele zwerm blauw-witte vogeltjes op. Ik ben te verrast om een foto te maken. De zwerm draait als één geheel nog een keer naar mij toe, maar kiest dan het hazenpad.
De lucht ligt als een natte deken over het landschap, de Alpen en die hoge witte berg zijn allang niet meer te zien.
Ik voel mezelf langzamerhand een onderdeel van het landschap worden, een geel (fluorhemd!) figuurtje dat zich tussen de groene rijstvelden door beweegt, met in zijn hoofd allerlei gedachten over die andere dag, over zijn lief en over hun zonen. Misschien is het wel zo, bedenk ik me, dat ikzelf het pad ben geworden. Misschien is dat wel wat pelgrimeren in wezen is. Door elke dag dat pad te volgen, ga je er uiteindelijk zelf in op, maar tegelijkertijd ontwikkelt zich in je het voor jouzelf juíste pad.
Ik ben al voor twaalven bij de abdij, maar die gaat pas om 15u open, dus nu maar de tijd nemen voor mijmeren. Ook besluit ik voor morgen, het zou dan nog warmer worden, mijn traject in tweeën te knippen. Ik ben dan welkom in Tromello. Genoeg over mij, deze dag besluit ik met enkele liederen.
Het eerste is van Boudewijn de Groot, die dit gevoelige lied in zijn jonge jaren zong, over de teerheid en breekbaarheid van het leven, maar ook over de wil om te leven en vrolijk te zijn! Dit alles was zo kenmerkend voor mijn lieve Hen: https://youtu.be/U3X85dLO-5U
Dan het lied van de vrolijkheid en onbezorgdheid bij uitstek, de eigenschappen waarvoor ik voor haar viel. Het is ook de tragiek van de vrouw, over wie La Traviata gaat, die door mijn hoofd speelt.
È la vita: https://youtu.be/uDo8Iz8LzW4
Tenslotte mijn afscheidslied over de moed die ze had, waardoor ik mij in die tijd en ook weer in deze tocht gesterkt voelde:
https://youtu.be/B7ISXpwwb54
https://youtu.be/v066dTFeaxg?t=174
Ik groet jullie allemaal en herinner mij in het bijzonder de maaltijd die we, als de twee gezinnen van de tweeling, na afloop hebben genuttigd. Dank!
Ik zit nu in de abdij (abbazia) Sant' Albino in Mortara.
-
24 Juni 2016 - 17:33
Hermien:
Sterkte hoor Jaco -
28 Juni 2016 - 22:03
Ilse:
Xxx -
10 Juli 2016 - 21:16
Denise :
Dikke kus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley