Dag 76: Over kikkers, spijt en aardige mensen

di 28juni
Aan mijn Italiaanse kamergenoot heb ik niet zoveel gehad. Hij was geen pelgrim, maar wat dan wel..?? Onze eerste discussie ging over de kleerhaakjes die niet in de lege kast hingen, maar wel volop in de zijne.
In mijn beste Italiaans vroeg ik 'm naar enkele hangers, maar dat wilde hij niet, althans dat zei hij in slecht verstaanbaar Italiaans. Nu had hij ook z'n gebit niet mee of mijn oren hollen achteruit. Eerlijkheidshalve moet ik wel toegeven dat hij mij vriendelijk naar de waslijn verwees, beneden in de tuin, waar ik mijn kleren kon drogen, toen ik een hulpeloos gebaar met m'n natte spullen maakte.
's Ochtends was hij al voor half vijf weg en kwam pas aan 't eind van de middag terug. Daarna zat hij in de gemeenschappelijke ruimte naar de tv te kijken en ging meteen slapen als hij weer op de kamer terugkwam.

Vanochtend word ik dus al weer erg vroeg gewekt, maar ben nog even blijven liggen. Om vijf uur opstaan en een halfuurtje later op weg naar Santa Cristina, 25 km verderop.
Het is nog lekker fris buiten, een beetje wind helpt mee. Ik loop weer over de Ponte Coperto naar de overkant, het centrum van Pavia in.
In de stad is het nog stil. Een eind buiten het centrum zie ik een vroege bar open en neem ik een Italiaans ontbijt. Het is nog een heel stuk lopen voor ik uit Pavia ben. Zonsopgang heb ik dit keer niet gezien.
Daarna volgen weer de dijken tussen de rijst- en andere velden. Ik kom nu in de buurt van de Po. Water, kikkers, het geeft allemaal een vertrouwd gevoel. Luister zelf: https://youtu.be/D2fy4r9qLro

Het is rustig lopen, er zijn wat meer wolken en de wind houdt het nog wat koeltjes. Ik kom bij een kerkje uit de 12e eeuw, de San Giacomo della Cerreta. Het is nog gesloten, ik ben gewoon te vroeg. Dan maar doorlopen. (Blijkt later de verkeerde keuze te zijn.)
Halverwege, in Belgioioso, drink ik nog even wat fris, het is al weer behoorlijk warm aan het worden, en koop wat voor de lunch. Als ik toevallig nog eens in mijn gids kijk, zie ik ook iets over dat kerkje.
Het is bekend wegens de fresco's van Giacomo's pelgrimage! En je moest je vervoegen bij het huis ernaast. Dat had ik natuurlijk moeten proberen.
'Spijt van iets wat je niet hebt gedaan is erger dan spijt van iets wat je wel hebt gedaan', stond op het papiertje van mijn lieve fee, dat ik gisteravond had opengemaakt. Hoe waar!

Onderweg in een dorpje roept een man aan de overkant iets van pellegrino. Ik stop en hij wenkt me. Hij vraagt waar ik naartoe ga, wat mijn nationaliteit is en vraagt in 't Engels of ik uit Rotterdam kom. Nee, uit Delft. Ah, ceramics , the blue! We praten wat, hij wenst me sterkte.
Als ik in Santa Cristina aankom, komt een man naar me toe en vraagt of ik hier moet zijn, wijst naar de kerk en zegt dat daar opvang is. Ik vertel dat ik daar inderdaad vannacht blijf slapen. Hij knikt en wenst me nog een buon cammino.
Tien stappen verder en een meisje op de fiets stapt bij me af en vraagt of ze kan helpen en wijst ook op de kerk. Bijzonder dat zomaar mensen op je afkomen en je willen helpen. En zeker jonge mensen, die spreken je niet zo snel aan.
Er is nog markt, ik loop ertussendoor naar het huis naast de kerk. Op mijn bellen wordt niet gereageerd. De kerk is nog open, dus daar maar even kijken. Ik ben net binnen of er komt iemand achter me aan en verwijst me naar de pastoor.
Hij neemt me mee de kerk uit, achterom naar een bijgebouw waar veel kinderen rondlopen en vraagt waar de pastoor (le don) is. Ik moet gaan zitten en krijg een flesje koud water. Ondertussen is de pastoor opgespoord en neemt me mee naar mijn slaapplaats.
Er zijn verschillende kamers met bedden en een badkamer met douche. Ik ben de enige en heb het rijk alleen. Lekker douchen en dan op bed liggen.
Vandaag is hier een oratorio bezig, een soort schoolkamp met kerkelijke banden. Je kunt het duidelijk horen.

Vanavond kan ik eten in het restaurantje schuin aan de overkant en morgenochtend ontbijten in de bar hier tegenover. Sleutels kan ik in de brievenbus deponeren. De pastoor wenst me een buon cammino!