Dag 92: Een ontmoeting en de echte pelgrim

do 14juli
Vandaag begin ik aan m'n 4e maand, al weer 3 maanden van huis! Het wordt vanochtend erg warm, 's middags bewolkt en koeler. We zien wel!
Wij leven in het hiernumaals en moeten maar afwachten wat en wie we tegenkomen. Ik weet niet hoe dat gaat in het andere hiermaals. Hen weet het, maar zegt het niet.
Ik moet eerst omhoog, naar San Miniato Alto, langs het Franciscaner convent, hoog gelegen, aan de rand van het stadje. Er zit een monnik aan de voet van het oude, hoog oprijzende gebouw. Ik zeg buongiorno! Hij ook. We praten heel even. Er gaat net een bar open, maar ik wil weer eerst een stuk lopen en later kom ik er wel weer één tegen. Niet dus, maar dat blijkt pas later.
De zon is inmiddels opgekomen, ik zie een schitterend Toscaans landschap. Wat is het hier toch mooi met die golvende heuvels en pijnbomen die naar de hemel wijzen. Er loopt een man voor mij uit met een rugzak, een pelgrim dus. Ik haal hem in en groet. We vragen waar de ander vandaan komt en naartoe gaat en lopen verder samen door.
Hij blijkt Fransman te zijn, oorspronkelijk Parijzenaar, nu woont hij in Lyon. Hij heet Francois, ook gepensioneerd. We praten hoofdzakelijk in het Engels met Frans en Italiaans er doorheen. Hij spreekt zijn talen erg goed, hij heeft in verschillende landen gewoond.
Francois loopt iets langzamer dan ik, hij heeft hartproblemen. Hij geeft mij een mooi gezegde mee: Chi va piano, va sano e va lontano! (mag jezelf vertalen!) Ook iemand die behoefte heeft diverse tochten te maken, hij is ook al vanuit Puy-en-Velay naar Compostela gelopen!
Francois is verschillende keren in Holland geweest en vindt dat wij van die mooie oude steden hebben. En wat ook altijd bij ons opvalt, zegt hij, is de openheid van de huizen, geen gordijnen of luiken dicht, je kunt zo naar binnen kijken en geen rijen huizen met blaffende honden achter het hek! Ja, dat is in Frankrijk en ook hier in Italië wel even anders.
Daar staat dan wel tegenover dat de mensen hier erg open en toegankelijk zijn. Altijd enthousiast en veel praten, gastvrij. De tocht gaat door een eenzaam gebied, geen dorpje te bekennen, laat staan een bar! Daar gaat mijn ontbijt. Zelfs waterpunten ontbreken. We moeten gewoon volhouden. Pas vlakbij het stadje waar wij moeten zijn, treffen we een kraan aan. En een km verder zowaar een bar! Dus toch nog ontbijt.

Francois vraagt mij wanneer ik morgen op stap ga, hij wil om een uur of zes vertrekken, hij gaat niet verder dan San Gimignano. Ik zeg dat ik altijd vroeg opsta, 5uur en daarna vertrek. Ik weet dus niet of we elkaar morgen nog zien. Hij loopt verder naar z'n hotel, ik steek over naar mijn ostello 'Sigerico' bij de Pieve, 12e eeuw. Sigeric was de aartsbisschop van Canterbury uit de 10e eeuw die naar Rome reisde en zijn tocht op schrift heeft gezet met halteplaatsen, wat nu de Via Francigena heet.
Ik word zeer vriendelijk ontvangen en welkom geheten. Als ik wil, doen ze ook de deur van de kerk, normaal gesloten, voor mij open; het is zo'n echt Romaans gebouw. Heel aardige mensen! In de kerk heb ik nog twee kaarsen aangestoken. Ik kan hier ook blijven eten. Ben benieuwd of er nog bekende mensen zijn, ik heb er nog niemand gezien.

Na mijn siësta loop ik verder omhoog het stadje in, mooie vergezichten! Bij een alimentari koop ik 2 bananen voor morgen. Voor mij staat een gezinnetje, geen Italianen, af te rekenen, tenminste dat is zo te zien hun bedoeling. Maar de baas is druk aan de praat met ze, Frans en Italiaans door elkaar sprekend. Ik heb niet het idee dat het stel hem kan volgen. Ze praten onderling een onverstaanbaar taaltje en de baas heeft het ineens over tedeschi (Duitsers).
Tegen mij zegt hij iets in het Italiaans, veel te snel, dus ik kijk verbaasd en zeg dat hij veel te snel praat. Sì, in Toscana praat iedereen snel, zegt 'ie. Vraagt of ik Frans ben, nee dus, zeg ik in het Frans terug en in het Italiaans: ik ben Hollander. Hij blijft doorkletsen met een grote glimlach tegen het stel dat uiteindelijk kan afrekenen en vertrekt. Op mijn vraag, zegt hij dat ze uit Oostenrijk kwamen. Dat verklaart een boel.
Wij praten nog even door, hij vraagt of ik pelgrim ben en stopt nog een bruin broodje bij de bananen in de zak erbij.

's Avonds bij la cena (het avondeten) zijn er 5 mensen, het Italiaanse stel van gisteren, een Italiaan en Steven en ik. We zitten gezellig te praten in een mengsel van Engels en Italiaans en ik met Steven gewoon in 't Nederlands. Ik vertel de Italianen dat Steven de echte pelgrim is, hij leeft hoofdzakelijk van wat mensen hem geven. Ook dit eten krijgt hij, daarvoor heeft hij vanmiddag de planten verzorgd als wederdienst! Zo probeert hij ook steeds iets aan de medemens te geven.
Na afloop blijven Steven en ik nog even aan tafel en hebben we met Giulia, de vrijwilligster die ook de ontvangst doet, wat gepraat. Ze is net klaar van school en gaat studeren voor kleuterjuf. Zij en haar moeder werken nu als vrijwilligster in het ostello, evenals haar oom. Ik vind haar een hele leuk meid! Op deze manier houden ze het ostello open en dragen ze bij aan de restauratiekosten van de kerk.
Morgen loop ik door naar Colle Val d'Elsa. Over ca 2 weken kom ik in Roma aan. Dan spreek ik ook nog af met Angela die is dan nog niet met vakantie, om samen nog ergens wat te gaan drinken.