Dag 97: Schilderen met bloemblaadjes

di 19juli
Vandaag verlaten we Toscana. De zon komt op, ik vind het steeds opnieuw een magnifiek gezicht. Het is als een belofte voor de komende dag dat alles goed gaat.
We dalen vanuit Radicofani naar het lager gelegen Lazio, de regio waar Roma in ligt. Onderweg, achterom kijkend, zien we het stadje hoog bovenop de berg steeds kleiner worden en tenslotte in een stip verdwijnen.
Het gebied waar we doorheen lopen is niet echt mooi. We lopen over smalle paadjes, maar ook langs de weg. De stemming is wat bedrukt. Dit is de laatste wandeldag van Damian, hij vertrekt in Acquapendente met de bus naar Roma. De volgende dag vliegt hij terug naar Argentinië.
Ik laat Stefania en hem maar zoveel mogelijk voor mij uit lopen. Ze vindt het fijn om met hem te praten, ze hebben elkaar steeds beter leren kennen en kletsen voortdurend in het Italiaans.
Morgen moet ze het alleen met mij doen. Zal wel moeilijk zijn. Gelukkig hebben we het groepje (jonge) italianen ontmoet, daar zal ze zich misschien meer bij aansluiten. Tot nu toe hebben we steeds met z'n drieën gelopen en lieten we de anderen 's ochtends vroeg achter ons om ze in de loop van de middag weer in de volgende pleisterplaats terug te zien.
Het wordt warm en er is geen waterpunt te zien.
Maar het einddoel van de dag, Acquapendente, is beloftevol. We bereiken onze bestemming vrij snel. De bus van Damian blijkt al snel te vertrekken. Het afscheid is kort en krachtig. Stefania is stil. Er breken een paar moeilijke dagen voor haar aan.

We installeren ons in het ostello en daarna ga ik met haar richting de Duomo. Het gebouw is een voorbeeld van hoe een afschuwelijk lelijke buitenkant binnenin iets geweldig moois kan bevatten.
Enorm grote schilderijen staan langs de wanden van de kerk, ze tonen prachtige voorstellingen. Sommigen zijn in zwart-wit, anderen zijn zeer kleurrijk.
Ik dacht eerst, toen ik wat dichterbij keek, dat het mozaïeken waren. Maar bij nadere bestudering bestaan de schilderijen uit talloze bloemblaadjes, zoals van de hortensia en zonnebloemen. Sommige geverfd, andere met de oorspronkelijke kleuren.
Een groot werk, het paste niet op één foto, vertelt een verhaal met beelden. Indrukwekkend. Voor mij is het teveel Italiaanse tekst, maar ik moet het misschien nog eens rustig bekijken.
Het stadje is in feeststemming wegens de herdenking van de overwinning op keizer Frederik I Barbarossa in 1166, toen het stadje zich vrij vocht van de bezetting.
Het groepje jongelui van gisteren is ook aangekomen. Stefania heeft nu snel contact. Ik ook, merk ik. De jongste van het stel, Francesca, zegt zelfs hardop tegen me dat ik er zo goed bij pas. Ze vindt het leuk. Ik eigenlijk ook wel, moet ik bekennen. Het is een gezellige klup. Ik geloof dat we wat pizza zijn gaan eten, maar zeker weet ik het niet meer.