Dag 106,107: La città eterna en een oude Bialetti

do,vr 28,29juli
do
Vanochtend doe ik rustig aan (fare piano), nee geen pianospelen, zoals ik vroeger dacht... Lekker in het ochtendzonnetje op het balkon m'n ontbijt klaarmaken, ja, nu ben ik even geen pelgrim meer. Deze luxe onderga ik lijdzaam.
Alle planten op het balkon moeten nodig water krijgen, ik voorzie ze ruim van dit heerlijke vocht.
Ik neem ruim de tijd voor alles en tegen het middaguur ga ik de stad verder verkennen. Ik ga eerst de Janiculum, de zuidwestelijke heuvel, op en heb vanaf het Garibaldimonument een groots uitzicht over Rome (zie ook de film La Grande Bellezza). Daarna naar beneden en struin ik wat door Trastevere, de gezellige wijk langs de Tiber waar Hen en ik indertijd het Westlandsmannenkoor zijn tegengekomen op het plein voor de Santa Maria in Trastevere.
Het is een mooie kerk met veel fresco's. Dit is de juiste plek om kaarsjes te branden. Ik loop de wijk verder uit richting het Vaticaan, misschien is de Friezenkerk open, dan kan ik meteen mijn aanwezigheid a.s. zondag aan de diaken doorgeven. In de kerk is er alleen een vrijwilligster, het is erg stil, de Friese en de Nederlandse vlag hangen nog steeds aan het balkon.

Het is tijd weer terug naar huis te gaan, Angela komt ook van haar werk naar huis. We pakken lijn 8 naar de stad en wat later wandelen we naar het Campidoglio met uitzicht op het Forum in de diepte. Prachtig! Wat is Roma anders 's avonds, rustiger en aangenaam van temperatuur. We lopen langs de Fori Imperiali naar het Colosseum. In het wijkje daarachter kent zij een leuke ristorante pizzaria.
Het is erg druk, dit is een gewilde tent! We moeten wachten op een plek, ik wil graag buiten eten. Dan is er toch eindelijk een klein tafeltje langs de muur vrij. We kunnen gezellig praten en het eten is heerlijk. Luid gepraat om ons heen en ineens begint iemand te zingen, de ober komt met een taart met kaarsjes en sterretjes naar een tafel naast ons. Feestelijk! Geweldig om hier zo maar te zitten en te genieten!

vr
Het is mooi weer, dat wordt weer ontbijt op het balkon! Ik geef de planten ook nog een klein beetje extra water, ik weet niet wanneer ze weer gelaafd worden.
Na de thee probeer ik koffie te zetten. In Italië doen ze dat met zo'n pruttelgeval, bijvoorkeur een Bialetti. Gelukkig krijg ik hulp uit onverwachte hoek en dat is wel nodig want zo'n apparaat is knap ingewikkeld en je moet dus wel erg slim zijn om hier goed mee om te gaan! Laat ik niet op de feiten vooruitlopen...
Eerst moet je het apparaat uit elkaar schroeven, dat lukt me nog, het is wel een iets oudere Bialetti, misschien herken ik iets van mijzelf erin. Dan koffie erin en onderin water.
Er schijnt ergens een streepje te staan maar dat is allang verdwenen, zoals veel antieke Romeinse spulletjes. In ieder geval, ik zie geen streepje. Moet dus op mijn gevoel afgaan en dat is knap lastig voor mij.
Voor m'n gevoel moet ik alles ook weer dichtdraaien. Mijn onverwachte, maar intelligente hulp, beaamt dat, dus stevig dichtschroeven.

Zoals met meer dingen is het eenvoudiger iets uit elkaar te halen dan terug in elkaar te zetten! De diverse onderdelen blijken elk apart meer ruimte in te nemen dan in dichtgeschroefde toestand. Extra kracht is nu vereist. Uiteindelijk lukt het me het apparaat dichtgeschroefd te krijgen, zonder dat er ringetjes e.d. aan de buitenkant uit piepen. Of alles goed recht zit, weet ik niet.
Dan op het gas en bij gepruttel het gas uitdoen. Het lukt zo waar en de koffie is heerlijk. Voor meer koffie moet ik eerst dat ding weer uit elkaar krijgen. Dat lukt me niet. Hier helpt geen hulp aan. Ik krijg het niet meer los.
Wat nu? Slaap je bij iemand die haar huis ter beschikking stelt, verniel je zo'n authentieke pruttelaar! Ik weet niet goed wat te doen.
Angela komt pas over twee weken terug en vindt dan haar geliefde, oude Biatelli onbruikbaar terug. Ik app haar, ze veegt al mijn emotionele problemen en pruttelgevoelens weg met de opmerking: 'het is toch maar een oud geval!'. Waarop ik haar, enigszins geraakt, antwoord dat ikzelf ook een oud geval ben, maar dan toch niet zo bejegend zou willen worden.
Het helpt allemaal niet, ze kent een mannetje dat alles kan repareren, alleen is hij nu op vakantie... En anders gaat het geval gewoon de deur uit, met ander overbodig spul.
Ik voel me toch wat opgelaten, ik ga een nieuwe voor haar kopen, dat valt altijd goed als je zo'n oudje gewend bent.

Het wordt tijd om dit huis te verlaten en mijn ostello op te zoeken. Eerst de kamer stofzuigen, planten nog een keer water geven en mijn verdere aanwezigheid wegwerken. De ballon met confetti die mijn goede fee als laatste briefje voor mij had bedacht, blaas ik op met confetti en al en hang 'm in de kamer op.
Ik durf hem niet door te prikken want hier in Roma staan op elke hoek van de straat minstens 2 militairen, zwaar bewapend. Ik ga de deur uit en ga op weg naar mijn overnachtingsplek.
Nu ben ik officieel aan het einde van mijn Cammino gekomen, hier in het ostello van de Broederschap van St. Jacques de Compostela, dezelfde als een tijdje geleden, in Radicofani. Ik mag hier twee nachten blijven.

Ook wordt hetzelfde ritueel uitgevoerd, de voetwassing, gebaseerd op een bijbels thema ter verwelkoming van gasten. Ik begreep dat de minste, laagst geplaatste in de familie dit ritueel moest uitvoeren.
De vrijwilligers hier beschouwen zichzelf als de minsten en doen dus de voetwassing en voetkus. Dit gebeurt onder het uitspreken van bijbehorende woorden.
Het is een plechtig, maar vooral integer moment. Ik ben onder de indruk van dit gebeuren en de oprechtheid van de mensen die dit doen.
Ik ben nu weer in contact gekomen met andere pellegrini, er zijn zelfs twee die (in stukjes) naar Jeruzalem lopen. We krijgen in het ostello ook avondeten en ontbijt. En ik heb hier opnieuw de Fransman uit Genève ontmoet die ik al eerder in Pavia was tegengekomen.

Zie de reactie hieronder.
Dick, bedankt voor je gedicht, heel mooi. Ik vond onderweg nog een ander, het gaat over het vinden van tijd (trovare tempo) en past geheel bij mijn Cammino. Ik zal het als foto toevoegen.