Dag 79: Aperol en fresco's

vr 1juli
Uitgeslapen tot 7uur, word ik langzaam wakker en zie de blauwe lucht. Ik moet niet blijven liggen, want de dagen zijn hier korter. Tegen twaalven is het bloedheet in de stad, verlang je alleen nog naar een koele (koud is ook zo wat) douche en je bed. Pas om vijf uur is het iets dragelijker.
Voor avondmensen is 't hier een paradijs, maar de pelgrim moet morgen weer een heel stuk lopen, dus om 5uur op.
Op een hoekje van het Paardenplein, de Italianen noemen dat Piazza dei Cavalli (!), het is ook heel wat anders dan de Paardenmarkt in Delft, met een groot Renaissancegebouw met marmeren bogen en twee enorme ruiterstandbeelden, het centrum van de stad, neem ik m'n ontbijt.

Een grote kerk, Romaans, kijkt uit op de piazza, de Franciscusbasiliek. Ik ga naar binnen en brand een kaarsje voor mijn gulle geefster.
Vervolgens loop ik naar de Duomo, een groot, oud, Romaans bouwwerk. Binnen is de ruimte enorm, met veel hoge, zware zuilen die de constructie dragen.
Als je via de Santa Porta naar binnengaat, sta je meteen voor een prachtige zuil, geheel beschilderd met fresco's. Het onderste, Maria met gespreide armen, is met glas afgeschermd. Ervoor staan kaarsjes. Ik steek er één aan, speciaal voor Hen, op deze eerste dag van de nieuwe maand. Zou ze mij missen?
Misschien dat vroeger alle zuilen beschilderd waren, wat een bijzondere plek moet deze kerk zijn geweest! Er is onder de kerk in een gewelfde ruimte een korte dienst bezig. Ik zie veel oudere vrouwen, een enkele man. Zijn het vooral weduwen die hier troost komen halen?

Een deur leidt naar het Duomomuseum. Voor twee euro mag ik hier de oorspronkelijke schatten zien, zoals een aantal heel mooie fresco's, die men niet aan de de kerkmuren heeft laten zitten. Je praat dan over werk van de jaren rond 1300!
Er ligt ook een heel dik, opengeslagen boek, il Libro del Maestro uit 1142, met liturgische Piacentische muziek, meer dan 450 pagina's!
Piacenza is een oude, van oorsprong Romeinse stad, met grote gebouwen en veel kerken die vroeger ook 'spedale' (hospitalen) waren. In die paar uurtjes dat ik door het centrum dwaal, zie ik een kleine 10 bedelaars, jongemannen, blank zowel als donker en oudere mannen en vrouwen, soms in armzalige kleding. Vooral bij de ingang van kerken of op hoeken van de straat.
Het geeft mij nog steeds, ik heb 't al eerder gezegd, een onprettig gevoel. Tenminste wat betreft de ouderen.Ik weet gewoon niet hoe hier mee om te gaan. In onze rijke, verzorgde maatschappij kan dit toch niet? En vaak aan de poort van onze rijke kerken?? Kun je als oudere zo'n uitzichtloos leven hebben?

Het is twaalf uur, het leven wordt nu even in een lagere versnelling gezet. Onder de bogen, tegenover de Duomo, bestel ik een aperol. Het is voor het eerst dat ik weer een aperol drink. Soms heb ik er wel aan gedacht, maar misschien niet gedurfd. Te intiem.
De afgelopen jaren als we in het najaar naar Noord-Italië gingen, dronken Hen en ik altijd een aperol. Ik weet nog heel goed dat ik haar in Verona voor 't eerst zover kreeg dat ze dat oranjeachtige drankje, met ijsblokjes en een schijfje sinaasappel (soms citroen), wilde uitproberen. Het bleek een schot in de roos.
Terug in Nederland ontdekte ze bij een bekende winkelketen diezelfde aperol en werd het ons vaste zaterdagnamidddagdrankje. Terug naar mijn ostello, even douchen, een pizzetta eten en een uurtje slapen.
Na zessen nog even het centrum in, er is feest, voor de dom allerlei standjes met pizza, paëlla, broodjes, enz. met lange tafels om aan te eten en drinken. Op pleinen en in straten is muziek luid aanwezig. Keuze genoeg. Ik blijf niet al te lang.