Dag 110: Een behoudswet, misschien wel twee

ma 1aug
Mijn pelgrimstocht is ten einde. Ik ben nu gewoon een Hollandse toerist in Rome. En ik ben niet de enige. Op de hotspots in Roma is het erg druk. Je hoort vele talen, zelfs Italiaans. De Fori Imperiali is een groot deel van de dag afgesloten voor verkeer en het is dan heerlijk om midden op de weg richting het Colosseum te lopen of de andere kant uit natuurlijk. Je hoeft je dan zelfs niet meer te storen aan de vanuit Oost-Azië binnengevlogen colonnes chinezen en japanners die doorgaans de stoepen onbegaanbaar maken. West-Europa is gewoon te klein voor deze landen. Volgens Angela, ze is er weliswaar niet, maar ik praat wel virtueel vrij vaak met haar, gaat mijn pelgrimstocht gewoon door, ook als ik weer thuis ben. Eenmaal een pelgrim, altijd een pelgrim, zoiets. Ik weet 't nog niet. Als ik doorvraag blijft ze toch ook wat vaag. Misschien bedoelt ze dat je altijd zoekende bent, jezelf altijd blijft beschouwen. En dat je dat niet alleen doet, maar dat je anderen treft die dat ook doen, een soort gemeenschappelijk pelgrimsgevoel. Dat heb ik ook het mooie gevonden van deze voetreis, je reist niet alleen! Ik heb nooit van te voren kunnen vermoeden hoeveel mensen je wel niet zou ontmoeten en vooral wát voor mensen! Dat heeft grote indruk op mij gemaakt. Het besef dat mensen uit verschillende landen eigenlijk helemaal niet zoveel van jouzelf verschillen, dat ze meestal allemaal dezelfde menselijke vragen hebben, vooral relationele en dat ze allemaal op zoek zijn naar warmte en geluk.
Het heeft me ook geholpen mijn eigen doelen te bereiken en dat geldt ook voor al die mensen die hebben gereageerd via berichten, dat heb ik ook altijd als een ontmoeting ervaren. Want in je reactie laat je blijken wie je bent, net zoals ik dat in mijn verhaaltjes van mijzelf liet zien.
Ik ben er niet zonder kleerscheuren uitgekomen. Ik weet niet wat mijn lichaamsgewicht aan vet was toen ik vertrok, ik was natuurlijk nooit gezegend met veel van dat spul, maar er is niet veel van mij overgebleven. Alles heb ik op de Via achtergelaten, zweet én vet. Achteraf blijk ik ca 10% van mijn gewicht verloren te hebben. Dat wordt mijn eerstvolgend project, mijn botten weer minder zichtbaar maken. Misschien is het wel een kwestie van balans, als je gedachten en gevoelens rijker worden, moet iets anders minder worden, tja, bij mij is dat kennelijk vet. Als je het zo bekijkt is het een simpele fysische behoudswet. Dat stelt me dan gerust.
Na het Italiaanse ontbijt met verpakte croissants en droge biscuitjes pak ik de metro naar il centro. Ook de metro wordt hier streng bewaakt, er zijn al veel mensen onderweg.
Mijn eerste doel is het Mausoleum van Augustus, vlakbij de Tiber. Ik heb het nog nooit gezien. Het is een groot, rond gebouw dat slechts gedeeltelijk bewaard is gebleven. Men is bezig met restauraties die weer vele jaren gaan duren, zo hoorde ik later. Je kunt er dus voorlopig niet in.
Dan naar het Pantheon, gisteren op het eind van de middag ben ik er al langs geweest, maar toen werd er net een dienst gehouden en zou pas een uur later weer voor de toerist ter beschikking zijn.
De voormalige antieke Romeinse tempel voor alle goden, gaaf bewaard, afgezien van het marmer aan de buitenkant, dat ongetwijfeld in verschillende kerken is verwerkt (antieke recycling), doet nu dienst als kerk voor één God.
Het is een bijzonder gebouw met in het midden van het bolvormige dak een groot gat dat als open raam dienst doet. Hier stroomt echt het licht van boven de ruimte beneden in. De marmeren vloer loopt naar de rand toe, een enorme cirkel, het gebouw is binnen rond, licht af en bevat in het midden ook een aantal kleine gaten, zodat het hemelse water gemakkelijk kan worden afgevoerd. Hierbinnen ligt de tombe van de Italiaanse vader des vaderlands, Vittorio Emanuele II en ook dat van de grote kunstenaar Rafaël, van wie volgens het grafschrift zelfs de natuur (la Natura) dacht dat hij een grotere schepper was dan zijzelf. Het is een prachtig gebouw, architectonisch geheel in evenwicht.
Nog even kijken bij de Spaanse Trappen. Die blijken gesloten te zijn wegens restauratie. De Fontana della Barcaccia (fontein van de sloep) blijkt gelukkig hersteld van de Hollandse furie en weer in volle glorie onderaan de trappen te liggen. Ik ga de kerk van de Franken binnen, waar drie Caravaggio's hangen. Wat is deze schilder toch een bijzonder mens geweest, wat een voorbeeld van iemand die in zichzelf is blijven geloven tegen de toen heersende opinie in. Een schepper van nieuw denken. Ondertussen is het al wat later geworden. Eigenlijk wil ik nog even een biertje drinken en dan wat eten. Hoofdmenu vanavond is een optreden van het Balletto di Roma in de tuin van het Palazzo Venezia, een museum. Voor de zekerheid ga ik eerst daar even langs om vast een kaartje te kopen, je mag dan ook nog het museum in.

Als ik tegen negenen terug ben is het al erg druk, ik ben blij dat ik niet eerst weer achteraan de rij voor de kassa moet aansluiten, maar meteen naar binnen kan. De tribune zit barstensvol, toch zie ik nog net één lege stoel, gelukkig. Onderwijl krijg ik berichtjes van Angela op mijn mobiel die ik natuurlijk meteen beantwoord, want aan dat gechat ben ik al behoorlijk verslaafd geraakt. E.e.a. gaat echter gepaard met de nodige piepjes. De voorstelling begint, ik zit nog te piepen." Basta!", wordt er geroepen, nou, dat is wel duidelijke taal. Ik laat Angela even los.
Er wordt gedanst. Eerst mannelijk, dan vrouwelijk. Ja, de seksen blijken nogal verschillend in gedrag. Dat weet je natuurlijk wel, maar als je het voor je neus ziet gebeuren is het toch wel behoorlijk confronterend.
Echter, daar gaat het natuurlijk om! Mooi om te zien.
Ineens denk ik, zou dat ook een behoudswet zijn? Een 'behoud van verschillen'? Ja, natuurlijk, het leven kan alleen maar in leven blijven door verschillen. Zonder verschillen vervlakt het leven. Deze verschillen móéten dus behouden blijven! Leve de verschillen!
Ik zal het mijn onverwachte hulp van vorige week, toen ik met het koffiepruttelapparaat bezig was, eens vragen, die is super slim en zal zeker enige klaarheid kunnen geven (in het Italiaans 'chiarezza'). Chiara is zelfs een veel voorkomende Italiaanse meisjesnaam.
De moeheid slaat nu toe en ik loop naar het Colosseum en neem daar de metro. Niet heel veel later en na een heerlijke douche val ik in slaap.
Morgen wil ik naar de San Clemente, een bijzondere kerk. Aan 't eind van de middag verwacht ik nog mijn onverwachte hulp te zien.