Dag 111,112: Het Romeverlangen

di,wo 2,3aug
di
Om 9uur gaan de meeste kerken open, ik heb dus wat speling en kan op mijn gemak opnieuw richting Colosseum gaan. De San Clemente ligt daarachter, eigenlijk maar een straatje verder dan de befaamde eettent van eergisteren.
Als toerist heb ik eerst nog een caffè nodig, maar daarna kan ik de confrontatie met het antieke verleden wel aan.
De kerk is fraai, met enkele mooie fresco's en heeft een prachtig ingelegde marmeren vloer. Vroeger dacht men dat deze kerk de oorspronkelijke oude kerk uit het begin van de Middeleeuwen was. Tot iemand op het idee kwam, overigens na bestudering van allerlei oude info, om onder de kerk te gaan kijken en een diep gat liet graven. Er bleek nog een restant oudere kerk met een aantal fresco's in de grond te zitten...
En zelfs daaronder trof men een laag aan waar een Mythrastempel heeft gestaan, door een smalle gang gescheiden van een voormalige Romeinse villa met een eigen waterbron, die stroomt dus nog steeds, nu ondergronds. Het antieke Rome zit diep onder de grond. 2000Jaar beschaving heeft Rome vele meters omhoog gebracht!
Ik dwaal op deze manier door vele eeuwen, onder de grond. Het is bijna onwezenlijk.
Als ik weer boven kom en nog even rondkijk in de kerk word ik op mijn schouder getikt en daar staat ineens weer de pelgrim uit Genève die ik voor 't eerst in Pavia heb ontmoet, achter me. Ja, de Cammino blijft mij achtervolgen. Wie zal ik nog meer tegenkomen?
We wensen elkaar nog een goede tijd in Roma en behouden thuisreis.
Het is warm geworden. Ik ga eerst terug naar huis, even liggen. Misschien ook nog even bloggen. Aan 't eind van de middag heb ik met mijn onverwachte hulp afgesproken. We hebben elkaar al heel lang niet gezien. Daarna gaan we ergens met Roberto en z'n zus eten.

Eerst de metro en dan lopend naar Argentina, het oude Marsveld waar nu 's nachts de katten rondsluipen. Hier vlakbij woont Rosita Steenbeek, die een aantal mooie boeken heeft geschreven over Rome. Van haar heb ik voor 't eerst begrepen dat het oude Rome zich onder het huidige bevindt. En dat je via geheime toegangen in die antieke wereld kunt komen. Helaas heb ik haar boeken niet bij me, ik moet het met het bovengrondse Rome doen. Maar daar is ook veel moois te zien! Dat blijkt.
Eerst gaan we naar Mama Bijoux, vlakbij het Pantheon, ik heb advies nodig. Ik ben hier al eerder wezen kijken. Na opnieuw nog eens kijken en overleggen, is mijn keuze duidelijk.
Tevreden gaan we op zoek naar een tapbiertje, geheel volgens het ritueel dat ik onderweg met Damian en Stef heb ontwikkeld. Het blijkt lastig. We eindigen bij een wijnbar en moeten tevreden zijn met een flesje. Daarna volgt de wijn.
Het is fijn om echt te kunnen praten, hoorbaar, en niet alleen geluidloos te chatten. Ik merk dat ik lang aan 't woord ben, ik moet veel kwijt. Het doet me goed. Er zit zoveel in mijn hoofd.... En in het Nederlands gaat het allemaal veel gemakkelijker.

Ik voel me goed, gelukkig. En dat zeg ik ook. Deze ervaring zou ik nooit hebben willen missen. Alleen heb ik het nog niet allemaal verwerkt. Ja, ik ben zelfs nog geeneens begonnen. Deze afgelopen dagen in Rome heb ik het over me heen laten komen. Ik ben toerist geweest, rondkijkend en genietend. Het overdenken en verwerken moet nog komen.
Tempus fugit (tempo vola, tijd vliegt) in het oude Roma en dat geldt nog steeds. We moeten snel naar het afgesproken ristorante. Roberto en zus Paola zijn er al. Als echte docent probeert Roberto natuurlijk hoever hij in het Italiaans kan gaan, maar mijn hulp roept meteen 'english!'. We zijn even Britse toeristen.
Als ik gli spaghetti alle vongole wil nemen, springt Paola er meteen in en waarschuwt mij dat zíj dat hier in deze algemene eettent nooit zou bestellen. Je weet het hier maar nooit. Ik sla haar advies in de wind en moet dat later, midden in de nacht, bezuren. Je bent eigenwijs of niet, tenslotte.
Het is gezellig om zo op straat aan een wankel tafeltje met elkaar te eten, wat te drinken, de Italianen drinken niet veel, en te praten. Ik moet natuurlijk van alles vertellen, maar val af en toe even stil, en laat de anderen doorkletsen.
Omdat de metro om ca 23.30u stopt, moeten we aan de tijd denken. Paola slaapt ook in de B&B, maar Roberto, galant, wil m'n hulp niet alleen naar huis laten gaan. Roma is laat op de avond niet meer zo veilig. La Sindaco nuova (de nieuwe burgemeester) heeft blijkbaar nog heel wat te doen!
We strijken nog even neer bij een bar voor een wijntje waar ik wel zin in heb. De Italianen houden het bij fruitsap.
Het is laat als we met de bus uiteindelijk thuiskomen. We roepen nog even buona notte naar elkaar. Paola gaat morgen weer weg, we nemen vast afscheid, en ook Roberto heb ik de volgende dag niet meer gezien.
Ik heb een goed gevoel. Ben wel moe.

wo
Hij is dan toch gekomen, mijn laatste hele dag in Rome! Ik durf nog niet zo erg aan de komende dagen te denken, het zal allemaal anders zijn. Sommigen vroegen me al, wil je hier wel weg, waarom nog niet even blijven?
Nee, dit is de laatste dag. Nog één keer ga ik me onderdompelen in het Romegevoel. Deze laatste ochtend ga ik naar de Via Appia Antica. De beroemde weg waar je vanuit het zuiden Rome binnenloopt, is rond 300vC aangelegd. Meer dan 2300jaar geleden!Ik ga lopen over de stenen waarop de Romeinen vroeger hebben gelopen, filosofen hebben gelopen, de eerste christenen hebben gelopen, Paulus, Petrus, Julius Caesar en Augustus, consuls en keizers te paard, hele legers en dan nu mijn persoon. Ik denk ineens terug aan de Voie Romaine naar Châlons toe...

Het kost me vanuit het station Termini bijna een uur om de weg te bereiken en dan kom ik ook nog op een andere parallelweg. De informatiepunten op Termini over busverbindingen zijn niet echt duidelijk en ik loop te zoeken naar de juiste haltes. Ik zie ze hier niet.
Een behulpzame man verwijst me naar een bus die me naar de goede halte bij de Sint-Jan van Lateranen moet brengen. Daar aangekomen kan ik eerst ook niets vinden en stap op een politieagente af. Ze wijst naar een klaarstaande bus. Deze blijkt me dan uiteindelijk in de buurt van de Via Appia te brengen. Ik stap natuurlijk weer te vroeg uit en moet nog een heel stuk lopen. Maar dat komt eigenlijk wel goed uit want ik móet juist veel lopen om af te kicken. Uiteindelijk bereik ik de juiste weg bij de catacomben van San Sebastiano. Daar vlakbij ligt ook de vroegere werkplek van Angela. Het is daar erg mooi had ze gezegd.

Ik loop naar het zuiden, van Rome vandaan en kom vanzelf op de Romeinse vlakke stenenweg. Net als op de oude Via Cassia ten noorden van Rome waar ik als pelgrim liep, kun je hier ook de in de stenen ingesleten wielsporen zien. Aan weerskanten van de weg zie je soms standbeelden en de restanten van gebouwen die hier oorspronkelijk hebben gestaan. Het is één lange rechte weg. Er zijn nauwelijks andere mensen. Een enkele auto probeert zich te verplaatsen op deze hobbelweg. Ik kan me goed voorstellen hoe het in vroeger tijden moet zijn gegaan. Je hebt hier wel bijzonder stevige wagens nodig!
De weg is vrij smal en lijkt eindeloos. Later begreep ik dat de weg tot aan Brindisi in het zuiden leidt! Ik loop een heel eind door, maar moet ook weer teruglopen. Dit zijn mijn laatste belevenissen hier, ik heb een antiek gevoel gekregen en probeer het nog even vast te houden.... Vlakbij Rome neem ik de bus en enige tijd later ben ik weer thuis. Douchen, even liggen, schone kleren aan en een paar blogzinnen op mijn mobieltje typen.

Aan 't eind van de middag moet ik in Ostia zijn, ik ga naar het strand. Mijn laatste verblijfsplek in Italië is aan de zee! Geweldig toch! Ik vind het erg fijn dat mijn reis zo wordt afgesloten. Onderweg met Stef hadden we het voortdurend over water, zwemmen en de zee als ideaal zwemoord. Ja, Stef woonde vlakbij zee, net onder Napels.
Je kunt heel gemakkelijk met de metrotrein naar de badplaatsjes bij Ostia.
Gisteren kwam de uitnodiging heel onverwacht, maar dat mag je misschien wel verwachten van een onverwacht iemand. Onderweg in de trein krijg ik nog een soort speurtocht doorgeseind naar de juiste plek op het strand. Het blijkt een nogal druk strand te zijn! Zou mij dat lukken? Nee, wordt verondersteld want de speurbeschrijving bevat een noodoplossing. Gelukkig heb ik de laatste maanden vaker voor een probleem gestaan. Maar het is natuurlijk goed bedoeld! Ik mag dankbaar zijn.
Eind goed, al goed en ik duik meteen de zee in. Heerlijk warm water, de zee is hier eindeloos uitgestrekt! Ik drijf meteen af, want de stroming staat schuin op de kust. Met behulp van veel gezwaai kom ik toch nog op het goede spoor. Het is tijd voor een biertje, misschien wel twee. Later wordt hier op het strand ook nog het diner opgediend. We hebben veel gelachen, het is een leuke avond geworden, zo ontspannen. Later op de avond reizen we terug naar de stad. Mijn Romereis zit erop.

Maar hoe moet ik met mijn pelgrimage verder? Kan ik het pelgrimsgevoel behouden? Kan ik relaxt blijven? Kan ik zonder mate blijven genieten, zoals mijn goede fee mij voorschreef?
Morgen weer terug in Nederland, waar iedereen Nederlands spreekt.