Dag 87: Een avontuurlijke dag, bijzonder ook

za 9juli
Een luid concert luidde de ochtend in. Damian heeft een muzikale wekker. We eten wat fruit als voorlopig ontbijt en gaan op stap naar Pietrasanta. Dat ligt halverwege de weg naar Lucca.
Eerst langs de weg, er is nog weinig verkeer. Links van mij zie ik de groene hellingen van het gebergte. Daarboven het gebied waar het marmer wordt afgegraven.
Langs de weg liggen talrijke marmerverwerkingsbedrijven. Zelfs de stenen waarover je in de berm loopt zijn van marmer. Na een paar uur zijn we toe aan een echt ontbijt, zij met koffie en ik met thee. We duiken een bar in.
Stefania stelt voor wat meer de Via Francigena te volgen en niet steeds de weg (Strada Aurelia). Ze is voor een meer avontuurlijke tocht! We zijn het wel met haar eens, maar uitsluitend de Via Francigena volgen betekent bijna 2x zover, ca 30 km! En morgen naar Lucca weer ruim 30km!

Damian heeft een idee, we lopen vandaag iets verder door naar Pianore, dat scheelt morgen weer 5 km. We zijn nu al vrij ver gekomen en kiezen een tussenweg, de Via Romana, waarschijnlijk de oude weg van Roma naar het noorden. Het is een slingerende weg door plaatsjes aan de voet van het gebergte, maar niet door het gebergte zelf. Af en toe blijken beide wegen (VF en VR) samen te vallen.
We lopen rustig en kijken om ons heen naar al die prachtige tuinen met schitterende bloemen, voor mij lijken ze zo overgeplaatst vanuit de Provence, oleanders, cannae, citroen, bougainville, cactussen...
Het is warm, een uur of 11u, we lopen over een brug, kijken naar beneden, ik zeg 'chiara acqua!' (helder water) en wijs op een kikker die net op een steen zit te kwaken.
Stefania krijgt een gek idee, we lopen naar beneden naar de rivier en gooien onze spullen op het kiezelstrand, zandstrandjes zoals bij ons, hebben ze hier niet.
Ik heb speciaal een zwembroek meegenomen voor dit soort gelegenheden, trek 'm aan en ga als eerste het water in. De anderen reageren enthousiast dat ik ook ga zwemmen en komen ook het water in. Bij de overkant staat een sterke stroming, je moet behoorlijk zwemmen om op dezelfde plek te blijven! We hebben veel lol, weer helemaal fris vervolgen we onze weg. Het is een geweldig leuke ochtend geweest!

Eerst nog ergens 'lunchen' en dan naar Pianore. Het is een mooie tocht. Een vriendin van Damian komt vanavond ook nog uit Roma, ze loopt een paar dagen mee.
We zijn vlakbij het ostello als Stefania ineens zegt 'guarda!': daar in de verte zien we voor het eerst de zee (il mare)! Het is een bijzonder moment. Het ostello is fraai gelegen in een zeer grote, wilde tuin. We slapen weer allemaal bij elkaar, eerst douchen, dan heerlijk onderuit zitten! Het is hier een klein paradijs!
Damian en ik raken in een diepgaand gesprek n.a.v. het begrip tijd. Ik heb in mijn beste italiaans Stefania voorgesteld een brief te schrijven aan die nieuwe burgemeester van Roma voor een job op een basisschool, mét haar persoonlijke beweegredenen, ze is onderwijzeres en wil graag in Rome wonen en werken.
Ze heeft haar baan en woning in Pavia opgezegd en brieven geschreven naar o.a. Rome maar nog steeds niets gehoord. Ze weet op dit moment nog niet waar ze in september kan werken! Ze vindt mijn voorstel veel te gewaagd en aarzelt en zo komen we op het Kairosmoment. Dat heb ik van Dick geleerd en misschien herkent hij een aantal punten.
Zie zijn verhaal bij Dag 58, Hoog leven. Interessant verhaal dat gaat over de voortschrijdende tijd (Chronostijd) en de juiste, momentane tijd (Kairosmoment).

In het leven gaat het vaak om dat juiste moment, dat je bijvoorbeeld een beslissing neemt, waardoor je levenspad (il cammino) van richting verandert. Het moment dat jijzelf invloed op je eigen leven kunt hebben. Als je maar durft! Als je het lef hebt te zeggen, ja, dát ga ik doen!
Zoiets zeg ik ook tegen Stefania, het gaat er om dat je een brief durft te schrijven, misschien nog geeneens om wat er specifiek in staat, wel belangrijk natuurlijk, maar voor jezelf is dat niet waarom het gaat.
Dat verhaal over Kairos heeft me aan 't denken gezet, ik kom het nu op mijn weg steeds vaker tegen, je doet of zegt iets wel of niet, dat heeft invloed op een ander! Dat is de kracht van Kairos.
Ik weet niet of Stefania er verder iets mee doet, dat is haar zaak.

Ik praat met Damian, een priester, over God. Ik merk dat hij echt de katholieke fundamentele uitgangspunten als kern van het geloof ziet. Ik vertel hem hoe ik, niet katholiek, tegenover het godsbeeld sta.
Aan 't eind van de middag nodigt hij ons uit voor de mis, hij doet zoiets altijd op een cammino. We zitten in de tuin met z'n drieën.
Alles gaat in het Italiaans, maar ik kan het redelijk goed volgen. Behalve vaste Bijbelgedeelten lezen, Jesaja en Mattheus, spreekt hij ook een meer persoonlijk woord.
Ik vraag hem na afloop, of hij ons ook zijn zegen voor onze cammino wil geven, voor mij m'n derde zegen. En ik bedank hem daarvoor.
Ik vertel ook van mijn eerste en tweede zegen in Holland en in Frankrijk in Châlons. En van mijn wonderbaarlijke ontmoeting met Francois tijdens de afdaling van Moncenisio naar Susa.
Stefania en ik praten nog wat na, net als zoveel andere jongeren heeft zij heel andere ideeën over geloof en kerk-zijn. Ik vertel ook van de situatie in Delft met de oecumenische gemeenschap die we daar hebben. We hebben deze mis ervaren als een bijzonder moment, een intiem moment.

De vriendin van Damian, Angela, blijkt een leuke vrouw te zijn, die goed Engels spreekt. Het klikt allemaal. We hebben een gezellige cena (avondeten) in een pizzeria in een fraaie achtertuin.
Nu ligt hier iedereen allang te slapen, ik moet nodig ophouden. Het is een heel fijne en bijzondere dag geworden! Ik voel me goed.
Morgen naar Lucca, dan neem ik afscheid, want zij gaan verder en ik blijf nog een dag. In Lucca liggen veel herinneringen aan Hen.