Dag 17 en 18: Modderen, lachen, rauschen

za,zo 30apr,1mei
De hele nacht heeft het geregend, ik werd vaak even wakker door allerlei geluiden en getik van de regen op m'n dak. Ik ben erg vroeg wakker, neem de tijd voor douche en ontbijt (van alles is op mijn kamer gebracht). Ik moet vroeg op stap, een lange wandeling wacht. Met stevig doorlopen moet ik Rocroi, in Frankrijk, kunnen halen.
Het blijkt nu nog steeds te regenen, dus regenbroek e.d. aan. Dat is ook lekker warm! Het is heerlijk te lopen in de vroege ochtend, ik loop naar m'n route bij de rivier de Viroin. Voor het eerst krijg ik te maken met hellingen, stijgen en dalen. Op de Ravel is het allemaal vrij horizontaal, maar nu voel ik spiertjes waarvan ik thuis niet vermoedde dat ze daar zaten...

Ik kom in een bos terecht, de regen heeft de paden onherkenbaar veranderd. Mijn stok is letterlijk mijn steun, waarmee ik me redelijk in balans kan houden. Het pad is één grote Spa. Ik kom terecht op een spoorbaan, keer terug, bij het dalen glij ik uit, met stok en al languit in de modder! Gelukkig heb ik m'n regenbroek aan... Ik baal wel, gewoon doorstappen denk ik. Genieten van de omgeving, van de vogeltjes die fluiten...
In een dorpje vraagt een man of ik naar Compostela ga, ik zeg 'non', naar Rome. Naar Rome?? zegt 'ie, dat is 2 mille kilomètres!? Hij begint wat te lachen. Een andere man kan z'n lachen helemaal niet meer inhouden en schatert het uit, Rome?? C'est fou! Als ik de hoek omga hoor ik het geschater nog steeds, merkwaardige lieden: pelgrims....

Ik kom weer op de Ravel die nu toch ook omhoog loopt. Geen modder, het loopt gemakkelijk. Ik moet wel leren mijn tempo aan te passen en niet als Zoef-de-Haas omhoog te rennen, voor zover dat met ruim 10kg op je rug kan. Ik merk dan vrij snel dat ergens onderin mijn rug aan de zijkant een venijnig plekje ontstaat...
Een bordje wijst me een dorp waar ik koffie hoop te kunnen krijgen.
Op m'n vraag hoe ik weer op de Ravel naar Rocroi kan komen blijkt men mij de Compostelaroute te hebben gewezen die door het bos loopt. Geen probleem, ook modder is oplosbaar.
In het bos kom ik niemand tegen, helemaal alleen, een heerlijk vrij gevoel komt op om zo te lopen en slechts vogeltjes te horen fluiten en beekjes te horen ruisen. Doet me denken aan vroeger toen ik met Fred en His en Jorn in de Alpen ging lopen.

Ineens, om de bocht, staat een groot harig beest met wijde horens dwars op het modderpad. Ik schrik. Gelukkig verstaat 'ie ('t is een stier) Frans, want op m'n "allez, allez" draait hij zich om en loopt weg. Alleen z'n achterste zie ik nog.
De modder en de over het pad stromende beekjes maken de wandeling avontuurlijk, ik denk niet meer aan hoelang en hoever nog. Ik voel me blij en allerlei liederen klinken op. Het bospad is nu een " endless winding road to .." geworden, ja, to where?, to what? , je ne sais pas encore.
https://youtu.be/JFNaOm6U5n8
Het eindeloos ruisen van de beekjes doet me denken aan Schubert's "Wohin?", Ich hort' ein Bachlein rauschen.... (trema's, accents e.d. heb ik hier niet bij me.) Een mooiere titel weet ik niet.
https://youtu.be/fy89_p_OCkM

Ja, het blijft me bezighouden, la question eternelle: Pourquoi? Je ne sais pas aussi. Vorig jaar gebeurde het allemaal, ze wilde wel maar wist dat het niet kon: vivre, danser, aimer.... Le temps qui restait, etait trop court. Het lied van mijn Franse naamgenoot klinkt in mijn hoofd,
le Moribond: Oui, c'est dur de mourir au printemps, tu sais!
http://www.youtube.com/watch?v=MB58PuNYO8olist=RDMB58PuNYO8o

Toch ben ik niet droevig gestemd, want ze zou zeggen: je veux qu'on rie, qu'on danse! Bedankt Hen, altijd vrolijk en opgewekt was je, je hebt zoveel voor mij betekend en dat heb je allemaal aan mij nagelaten. En niet alleen aan mij, maar aan velen, dat heb ik het afgelopen jaar wel gemerkt!
Nu ben ik bij een Frans echtpaar in Rocroi en eet ik mee in de keuken.
Ik heb al meer wijn op dan de afgelopen weken onderweg! Madame heeft zelfs al mijn kleren gewassen. Ja, het is een mooie tocht. Voor morgen moet ik nog alles plannen want het boekje schijnt niet goed te voldoen.
Ik ben ook nog even in Rocroi zelf gaan kijken, mijn herbergement ligt helemaal aan de noordelijke rand, 't is dus een stuk lopen. 1 Mei is hier een heel stille dag, nauwelijks volk. Dat klopt ook, want Rocroi is een piepklein stadje, maar wel met geweldige vestingwerken à la Naarden bij ons. Nu is alles groen, in vroeger tijden waarschijnlijk rood...