Dag 49: ...dubbel genieten

wo 1juni
Als ik 's ochtendsvroeg uit het raam kijk probeert de zon door het wolkendek heen te breken. De Mont Blanc is niet te zien. Wel zie ik m'n eerste sneeuwplekken op het gebergte in de verte! (voor mijn gsm nog wat te donker..) Zelf zit ik op 600m. Wat is het toch mooi om vroeg de deur uit te stappen en de berglucht in te ademen! Het wordt een mooie dag. Via een bospad daal ik snel zo'n 150m en kom bij een weg. Ik zie even verder een meisje met haar duim omhoog, rugzak op de grond, ze heeft (nog) niet beet. Als ik zeg dat je ook te voet kunt, lacht ze en zegt dat ze naar Lille moet! Dat is nog een heel eind. Ze hoort ook mijn 'vanwaar en waarheen' aan en wenst me bon courage, ik wens haar bonne route. (Mocht het niet lukken dan heeft ze nog altijd een alternatief). En wie snel daalt, moet ook weer.... Altijd weer even wennen aan dat klimmen, je bovenbenen worden meteen aangesproken en zijn nog niet echt op temperatuur. Door een bos omhoog, tussen bergweiden door. Je gedachten gaan alle kanten op. Gisteravond heb ik weer een (heel klein) papiertje van mijn goede fee opengemaakt. Ze heeft geschreven over het denken tijdens het lopen. In gedachten ben je los van het hier en nu. Geweldig hoe ze zich heeft ingeleefd in mijn tocht.In gedachten ben je overal, bij je familie, vrienden en vriendinnen die 1000 km achter je zijn gebleven (of veel meer) en tegelijk bij degene die nog 1000 km verderop zit (of aan 't strand ligt...). En ook in de tijd ben je overal, d.w.z. vroeger, want de toekomst ligt nog in de schoot der goden verborgen, zoals mijn vroegere docent van een oud vak, waarin goden een belangrijke rol speelden, zei. Dat is het mooie van lopen, je bent in het hier en nu, maar tegelijkertijd ook overal en vroeger. Als ik nu om mij heen kijk en de wijdheid en grootsheid van dit landschap zie, kan ik dubbel genieten, want ook voor Hen. Wat had ze dit mooi gevonden! De buizerd draait weer z'n rondjes. De koeien bellen, alleen de honden blijven naar je blaffen, ook als je gewoon pelgrim bent. In gedachten verzonken lopen leidt bij mij wel regelmatig tot enig gedwaal. Dan vergeet ik even het hier en nu, dus ook het zijpad dat ik moest nemen. Toch gaat het vandaag veel beter. Het is verstandig dat ik mijn etappeafstanden beperkt houd en niet meer dan 20 km loop. Dat is heerlijk ontspannen en geeft je een goed gevoel.
Morgen naar Annecy, hier vlakbij en daar blijf ik twee dagen. We waren er voor het eerst 40 jaar geleden en 3 jaar geleden voor het laatst.