Dag 50+51: Kwetsbaar vlees en accepter un don

do,vr 2&3juni
Er is weer heel wat gebeurd. Mij is ook iets bijzonders overkomen, eigenlijk ben ik nog een beetje beduusd.
Donderdag was veel regen voorspeld, maar als de deur uitga is het droog en al vrij warm. Het is een mooie wandeling die aan de voet van een grote rotspartij begint. Natuurlijk ga ik eerst omhoog, vaste prik hier. Meestal liggen de plaatsjes aan een rivier(tje) en dan krijg je dat.
Maar geen probleem, ja, natuurlijk je bovenbenen voel je ineens en dit keer ook mijn onderrug. Het gaat snel over. Niet dat ik nu helemaal niets meer voel, zou ook niet goed zijn..
De bergen in de verte waar ik dus de Mont Blanc achter vermoed, dragen manmoedig hun zware wolkenlast. Ook al komt de zon bijna door, die donkere wolken blijven mooi hangen. Maar het uitzicht is prachtig. Al die kleine dorpjes, genesteld tegen de hellingen van die machtige gevaarten. Je voelt je even klein. (Ik heb natuurlijk makkelijk praten.)
Mijn tocht vandaag is kort, minder dan 15 km, en ik bereik nog voor le midi de voorsteden van Annecy. Tenminste, na een half uur langs de D1508 te hebben gestaan, de drukke toegangsweg naar Annecy. Een eindeloze file hard rijdende auto's en vrachtwagens, en ook nog in twee tegenovergestelde richtingen maakt het mij vrijwel onmogelijk over te steken en volgens mijn gps moest dat!
Aangezien je als pelgrim ook maar mens bent (de foto uit Nice die ik van Hisco kreeg, geeft een ander beeld, voor nadere informatie verwijs ik naar hem), waag ik het niet me te meten met het snel voorbijschietend blik, weliswaar tegenwoordig met veel plastic, maar ik heb tenslotte een gevoelige huid en dito botten.
Het is wachten geblazen! Maar een pelgrim heeft geduld. Dan toch eindelijk waag ik me in een gaatje tussen het aanstormende verkeer naar de overkant.

Ik kom levend in het conglomeraat van Annecy aan. Mijn wandeling gaat voor een groot deel door allerlei straatjes met links en rechts grote vrijstaande huizen met honden die al aanslaan voor je in de buurt bent en je nablaffen als je allang verdwenen bent. Dan toch uiteindelijk kom ik in Annecy zelf aan.
Het Venetië van Frankrijk. Geen woord teveel gezegd! Wat is het hier gezellig rondlopen. Drie jaar geleden zijn Hen en ik vanaf onze camping aan het meer verderop hierheen gefietst en hebben door oud-Annecy gedwaald. De snelstromende rivier de Thiou, nu door de vele regens extra gevoed, maakt deze stad tot een bijzondere ervaring!
Eerst naar le Chateau, zo heet mijn hotel, het is iets kleiner dan het naastliggende echte Chateau, waar in de 14e en 15e eeuw de graven van Genève resideerden. Even douchen en dan wat rondkijken.
Inmiddels is het toch gaan regenen. Het is niet koud. Ik bezoek de twee hoofdkerken in het oude centrum.
Het valt me op dat er vrij veel bedelaars langs de hoofdstraat zitten, sommige gewoon op hun knieën met een bekertje voor hen, zelfs in de regen. Ze staren wat voor zich uit, ook tegenover en in het voorportaal van de kerk. Dat kan toch niet in een land met sociale voorzieningen, een land waar de Revolution is geweest! Ik begrijp dit niet, kan er ook niet zo goed mee overweg. Net als toen in Namen, een relatief rijke stad.
's Avonds eet ik een ovenpasta bij een Franse Italiaan, die heb je hier veel, en raak met de serveerster, een jong meisje, studente denk ik, in gesprek over talen n.a.v. een groepje Duitsers die in het Engels naar een tafeltje vroegen. Dus toch nog gezellig als je zo in je eentje zit te eten.
Terug in het hotel heb ik mijn reis voor de komende dagen gepland. Het adres van Vriendenopdefiets, net ten zuiden van het meer, lukte niet: désolé, nous ne sommes pas là....
Het woord 'désolé' was nieuw voor mij op deze tocht. Helaas heb ik het al vrij vaak moeten horen. Dus maar weer een paar hotelletjes zoeken...

Bij de Notre Dame probeer ik bij de pastorie aan een stempel te komen, maar daar zijn priesters kennelijk niet voor. Ik word naar de Paroisse van Ste. Jeanne de Chantal van de kerk van St. Maurice verwezen.
Toen ik de grote witte gevel van de kerk zag, zie ik ineens weer Hen voor me, toen ik 3 jaar terug een foto van haar voor die kerk maakte! Gek hè, dat zoiets ineens weer bovenkomt!
Ik bel bij het sécretariat van de parochie naast de kerk aan. De dame van het accueil nodigt me uit te gaan zitten en ik vertel wie ik ben en dat ik graag een stempel zou willen hebben. Ondertussen komt een tweede vrouw, ze is is hoogzwanger en ik begrijp (later) dat het haar derde kind wordt, met een stempel aan. Zij nodigt mij uit voor het café du Curé, aan de Thiou.
Ik krijg koffie aangeboden en ik praat verder met de dame d'acceuil, voor zover mijn Frans dat natuurlijk toelaat! Ze is erg belangstellend en vraagt op een gegeven moment of ik een gift wil accepteren. In mijn onschuld zeg ik ja, ze pakt haar tasje en geeft me een briefje van 50euro!
Nee, dat kan ik niet aannemen zeg ik haar. Maar ze dringt aan en zegt dat het voor mijn pelgrimage is, en ik zeg nog een keer dat ik dat niet kan accepteren. Maar ze dringt verder aan en ik begrijp dat ik dit niet kan weigeren zonder haar te beledigen. Ik beloof in Rome kaarsjes voor haar aan te steken en bedank haar hartelijk.

Ik ben eigenlijk helemaal van slag. Hoe moet ik hiermee omgaan? Dit is verregaande vrijgevigheid, ik ben een volslagen vreemde voor haar. Natuurlijk zie ik er erg eerlijk en oprecht uit, maar ...... ik ben dit niet gewend.
Het eerste wat ik doe is een kaarsje voor haar branden in de kerk van St. Maurice.
's Middags schrijf ik kaarten voor mijn kleinkinderen. Ik ben dan wel pelgrim, maar blijf ook opa. Die komen na het weekend wel aan. Voor Casper in het Frans, ter oefening, want een extra zetje is nooit weg. En voor de anderen in het Hollands om als Vlaming te ontcijferen, en voor Vince om te laten voorlezen door z'n moeder. Hopelijk komt een ieder aan zijn/haar trekken. Zoiets vind ik echt leuk om te doen!
Daarna loop ik nog langs het café le Curé. Het ligt aan het water met een tuintje en krijtborden. Ik vraag om een sterke (fort) koffie en of ik een foto mag maken. Er bedienen twee vrouwen, van wie één mij aanspreekt, ik zie er blijkbaar gebronsd uit, of 'ik in de bergen ben geweest'.
Nou nee, ik kom van het vlakke land. Ze zegt 'Holland' en 'Delft' op z'n Nederlands, anders dan een Française.
Ze blijkt met een Nederlander (een Brabander) getrouwd te zijn. We voeren een heel gesprek want over pelgrimeren weet ze niet zoveel, zelfs niet dat haar collega die er ook bij komt staan, ook de Cammino loopt vanuit Parijs en nu tot Bordeaux is gevorderd. Ze loopt stukjes i.v.m. de kinderen thuis. Dan een rapide kebabhap, nu geen luxe maaltijd met wijn meer! Ik ga nog even wat in Herman V. lezen. Morgen weer lopen, het hele meer langs en nog iets verder. Langs de piste cyclable! Salutations!