Dag 63: Franglais

wo 15juni
François en ik staan vroeg op en na een Italiaans ontbijt, biscuits en appeltaart, gaan we op weg. Het wordt een lange wandeling van ruim 30 km, maar we lopen laag in het dal van Susa, het is dus vrij vlak. Moet kunnen en ik wil donderdag in Torino zijn en daar een paar dagen blijven. Deze dagen wil ik voor mijzelf, zonder veel geloop, gebruiken.
François wil nog naar de Sacra San Michele, vlakbij San Ambrogio, het is een van de drie San Michelekloosters in Europa, zoals de St. Michel bij St. Malo in Frankrijk. La Sacra is uit het jaar 900nC en gelegen bovenop een berg met wijd uitzicht over het dal van Susa. Bijzonder! Denk aan 'de Naam van de Roos' van Eco Umberto.
Ik ga niet mee, helaas, anders haal ik Torino niet in één dag, morgen.

Het lopen gaat eigenlijk vanzelf. Alleen als de weg wat daalt voel ik mijn knie. We praten over allerlei zaken. Ik heb nog geeneens gezegd dat ik van hem in Châlons zijn bidon heb gekregen, omdat de mijne toen lek was. We praten op een aparte manier met elkaar, hij vooral in het Engels, met zwaar Frans accent, en ik in het Frans en Engels.
Ik hoor mijzelf ineens zeggen: you can't traverser par là? Ja, zo gaat het, je springt van de ene naar de andere taal, zonder er bij na te denken. Zou een goede oefening zijn voor al die Europese politici om elkaars taalproblemen (en wat daar achter zit) te ervaren.
Af en toe kijken we achterom naar de Alpentoppen met sneeuw en vragen ons af hoe het kan dat we daar gisteren vandaan zijn gekomen. Het is allemaal zo snel gegaan.
Ik heb gisteren ook in het eerste kerkje dat open was, in Novalesa, een kaarsje aangestoken voor mijn gulle geefster en voor Hen natuurlijk, haar eerste kaarsje in Italië!

We lopen door kleine, oude dorpjes, tegen de berghelling aangebouwd. Mooie, oude huizen en ook verlate, vervallen huizen, smalle straatjes. Grofweg volgen we de oude route van Torino naar Frankrijk. Vroeger was dit gebied één groot geheel onder het huis van Savoie.
Al heel vroeg zien we in de verte op een uitstekende bergtop La Sacra, een prachtige skyline! Wat moet dit de vroegere pelgrim rond het jaar 1000 niet hebben gedaan: hartkloppingen, het gevoel van het einddoel, dit grootse bouwwerk dat wel de hemel lijkt te raken.
Wij zien La Sacra snel naderbij komen en in een dorpje worden we aangesproken door een echtpaar, waarvan de vrouw het hoogste woord voert (verbaast je niet, hè) over de oude abdij. In het Italiaans en Frans komen we een heel eind! Ik zie dat François enthousiast raakt. Morgen naar boven lopen, naar 900m!

Ik heb een slaapadres in Sant Ambrogio gevonden, bij de parochie van de San G. Vincenzo. We komen bij de kerk, maar op mijn telefoontje wordt niet gereageerd. Ik loop om de kerk heen, de deur staat open. Als ik naar binnen ga zie ik een vrouw net een kaarsje aansteken. Ik probeer verschillende deuren om de pastoor te vinden, maar alles is op slot. Als de vrouw de kerk uitgaat spreek ik haar aan en in mijn beste Italiaans vraag ik of zij weet waar il pastore is en leg uit wat ik wil.
Ze neemt me mee naar de andere kant van de kerk en ik zie dat dit het juiste adres is! Ze belt aan en legt de situatie via de intercom uit, il pastore komt naar buiten en ik vertel wie ik ben en dat we onderdak zoeken. Hij nodigt ons uit binnen te komen en hij vraagt naar onze bedoelingen met de voetreis.
We kunnen in het Maison des Pèlerins slapen. Gratis, maar we moeten zelf voor eten e.d. zorgen. Geweldig dat in Italië dit soort voorzieningen zijn!
Na ergens een pizza gegeten te hebben en wat brood voor morgenochtend te hebben gekocht, gaan we terug. Ik wil aan mijn blog beginnen, maar val boven m'n mobiel in slaap... Er is hier geen WiFi.