Dag 62: Zegeningen en een mirakelse ontmoeting
Door: Jaco
Blijf op de hoogte en volg Jaco
14 Juni 2016 | Italië, Susa
di 14juni
Een zeer merkwaardige en barre dag!
Om 7.30u ontbijt, dan zeg ik Le Toët vaarwel en loop eerst langs de weg geleidelijk omlaag naar het einde van het meer. Daar sla ik een pad in, er staat veel wind. Ik kijk nog een paar keer achterom en om mij heen, het is zo'n fantastisch stil, boven alles uitstijgend landschap...
Al snel raak ik het pad bijster, het pad verdwijnt soms geheel, maar met mijn gps kan ik me wel bijsturen. Het pad daalt ook, klinkt leuk maar dalen is een gevaarlijke bezigheid! Deze route is echt niet onderhouden, het pad is soms geheel overwoekerd en de rotsen maken het ook niet gemakkelijker.
Volgens m'n gps moet ik een scherpe bocht langs de helling maken. Ik zie geen duidelijk pad en daal een stukje naar beneden. Het is steil. Diep onder mij zie ik Italië liggen. Al zittend en omlaag schuivend probeer ik iets van een pad te ontdekken.
Ik haak mijn rugzak af, leg hem zo goed mogelijk tegen de helling en klim weer omhoog om te kijken of ik iets heb gemist, zie geen pad en schuif weer terug naar mijn rugzak en doe 'm om.
Als ik weer op m'n gps kijk is het duidelijk dat ik toch terug omhoog moet. Dat lukt gelukkig. Ineens besef ik dat een stenen muurtje hier zelf als pad dient. Voorzichtig, links verdwijnt alles in de diepte, loop ik over het muurtje en kom dan op een iets breder stuk.
Het is heen en weer langs de berghelling omlaag gaan. Delen van het pad zijn niet zichtbaar, er groeit van alles op en rotsblokken blokkeren af en toe het pad, met veel moeite lukt het toch er langs te komen.
Ik zie ineens recht voor mij uit een bordje staan, teken van een geciviliseerde wereld! Een zekere opluchting voel ik naar boven komen. Het is dat ik vroeger met Fred en de jongens in de bergen heb gelopen en ook hachelijke momenten heb gehad, anders weet ik het nog zo net niet...
Het bordje wijst naar Novalesa, daar moet ik heen. Even verder zie ik tot mijn verrassing het Franciscusteken, de Tau en de duif! Ik zit weer op Le Chemin de Francois d'Assise.
Het pad loopt gemakkelijk, behalve dat gedeeltes enigszins zijn overwoekerd, maar langzamerhand heb ik een aardige kijk gekregen op smalle paadjes. En ook het GR-teken duikt op! Het is nu allemaal te volgen, ik zie verderop een rechthoekige steen. Dichterbij gekomen sta ik ineens op de grens met Italië!
Ik ben wat gehavend uit de strijd gekomen, schrammen op mijn knie en hij is ook wat pijnlijker geworden als ik mijn been wat verdraai. Maar gewoon lopen gaat goed.
Het eerste dorpje in Italië, Moncenisio! Ik ga verder en bedenk dat de zegening van de priester in de Jacobuskapel in Zwijndrecht toch wel z'n uitwerking heeft gehad. De reikwijdte van een zegening is groter dan ik dacht! En daar zie ik ook voor 't eerst het teken van de Via Francigena, samen met het Franciscusteken! Ik ben op de goede weg.
Als ik het bergpad verder afloop zie ik voor me uit een man langs het pad bij zijn rugzak staan. Hij komt mij bekend voor en heeft ook een wat Hollands uiterlijk. Ik zeg in het Nederlands: hallo, ik ken u, komt u uit Nederland?
Hij kijkt me verbaasd aan en begint in het Engels of ik Engels, anglais ben? Hij is Fransman. Hij volgt de Franciscusroute. We praten wat, ik vraag waar hij woont: Châlons en Champagne. Daar ben ik langsgekomen, zeg ik, en geslapen bij aardige mensen. Hij vraagt hoe die mensen heten, ik zoek het in m'n mobiel op. Hij zegt: 'dat ben ik!'
Nu begrijp ik waar ik hem van kende. Langzaam breekt ook bij hem het inzicht door. Ik ben toen de volgende ochtend nog met hem en z'n vrouw meegegaan naar de kerk waar hij om een zegening voor zijn tocht had gevraagd, op maandag 9 mei. Dat was voor mij de tweede zegening voor mijn tocht!
Blijkbaar ben ik een gezegend mens, behoed voor de gevaren op mijn reis.
We lopen samen verder, Frans en Engels door elkaar pratend. Uiteindelijk belanden we bij de Suore (zusters) Francescane in Susa. Hier staat een groot zustershuis leeg en worden nu pelgrims opgevangen. De business is veranderd.
Oh ja, 's avonds kwamen we ook die twee vrouwen van gisteren uit Le Toët hier in Susa tegen! Bleken francaises te zijn, op de Franciscusroute.
Een zeer merkwaardige en barre dag!
Om 7.30u ontbijt, dan zeg ik Le Toët vaarwel en loop eerst langs de weg geleidelijk omlaag naar het einde van het meer. Daar sla ik een pad in, er staat veel wind. Ik kijk nog een paar keer achterom en om mij heen, het is zo'n fantastisch stil, boven alles uitstijgend landschap...
Al snel raak ik het pad bijster, het pad verdwijnt soms geheel, maar met mijn gps kan ik me wel bijsturen. Het pad daalt ook, klinkt leuk maar dalen is een gevaarlijke bezigheid! Deze route is echt niet onderhouden, het pad is soms geheel overwoekerd en de rotsen maken het ook niet gemakkelijker.
Volgens m'n gps moet ik een scherpe bocht langs de helling maken. Ik zie geen duidelijk pad en daal een stukje naar beneden. Het is steil. Diep onder mij zie ik Italië liggen. Al zittend en omlaag schuivend probeer ik iets van een pad te ontdekken.
Ik haak mijn rugzak af, leg hem zo goed mogelijk tegen de helling en klim weer omhoog om te kijken of ik iets heb gemist, zie geen pad en schuif weer terug naar mijn rugzak en doe 'm om.
Als ik weer op m'n gps kijk is het duidelijk dat ik toch terug omhoog moet. Dat lukt gelukkig. Ineens besef ik dat een stenen muurtje hier zelf als pad dient. Voorzichtig, links verdwijnt alles in de diepte, loop ik over het muurtje en kom dan op een iets breder stuk.
Het is heen en weer langs de berghelling omlaag gaan. Delen van het pad zijn niet zichtbaar, er groeit van alles op en rotsblokken blokkeren af en toe het pad, met veel moeite lukt het toch er langs te komen.
Ik zie ineens recht voor mij uit een bordje staan, teken van een geciviliseerde wereld! Een zekere opluchting voel ik naar boven komen. Het is dat ik vroeger met Fred en de jongens in de bergen heb gelopen en ook hachelijke momenten heb gehad, anders weet ik het nog zo net niet...
Het bordje wijst naar Novalesa, daar moet ik heen. Even verder zie ik tot mijn verrassing het Franciscusteken, de Tau en de duif! Ik zit weer op Le Chemin de Francois d'Assise.
Het pad loopt gemakkelijk, behalve dat gedeeltes enigszins zijn overwoekerd, maar langzamerhand heb ik een aardige kijk gekregen op smalle paadjes. En ook het GR-teken duikt op! Het is nu allemaal te volgen, ik zie verderop een rechthoekige steen. Dichterbij gekomen sta ik ineens op de grens met Italië!
Ik ben wat gehavend uit de strijd gekomen, schrammen op mijn knie en hij is ook wat pijnlijker geworden als ik mijn been wat verdraai. Maar gewoon lopen gaat goed.
Het eerste dorpje in Italië, Moncenisio! Ik ga verder en bedenk dat de zegening van de priester in de Jacobuskapel in Zwijndrecht toch wel z'n uitwerking heeft gehad. De reikwijdte van een zegening is groter dan ik dacht! En daar zie ik ook voor 't eerst het teken van de Via Francigena, samen met het Franciscusteken! Ik ben op de goede weg.
Als ik het bergpad verder afloop zie ik voor me uit een man langs het pad bij zijn rugzak staan. Hij komt mij bekend voor en heeft ook een wat Hollands uiterlijk. Ik zeg in het Nederlands: hallo, ik ken u, komt u uit Nederland?
Hij kijkt me verbaasd aan en begint in het Engels of ik Engels, anglais ben? Hij is Fransman. Hij volgt de Franciscusroute. We praten wat, ik vraag waar hij woont: Châlons en Champagne. Daar ben ik langsgekomen, zeg ik, en geslapen bij aardige mensen. Hij vraagt hoe die mensen heten, ik zoek het in m'n mobiel op. Hij zegt: 'dat ben ik!'
Nu begrijp ik waar ik hem van kende. Langzaam breekt ook bij hem het inzicht door. Ik ben toen de volgende ochtend nog met hem en z'n vrouw meegegaan naar de kerk waar hij om een zegening voor zijn tocht had gevraagd, op maandag 9 mei. Dat was voor mij de tweede zegening voor mijn tocht!
Blijkbaar ben ik een gezegend mens, behoed voor de gevaren op mijn reis.
We lopen samen verder, Frans en Engels door elkaar pratend. Uiteindelijk belanden we bij de Suore (zusters) Francescane in Susa. Hier staat een groot zustershuis leeg en worden nu pelgrims opgevangen. De business is veranderd.
Oh ja, 's avonds kwamen we ook die twee vrouwen van gisteren uit Le Toët hier in Susa tegen! Bleken francaises te zijn, op de Franciscusroute.
-
14 Juni 2016 - 23:28
Hanneke:
De tekst luidde toch: kom van dat dak af, waarschuw niet meer? Of was het toch: kom van die berg af.
Veel te eng om je verhaal te lezen. Rome binnen lopen op 2 benen is net wat leuker dan strompelend, hinkend of wat dan nog meer. Kijk maar uit en geloof eerst je gezonde verstand en dan de GPS.
Succes! Hanneke -
15 Juni 2016 - 00:07
Gert:
Ha die Jaco!
Maak je verslag niet te spannend. Veiligheid-first ! Maar kan me wel voorstellen dat het een kick geeft een korte(ere) route genomen te hebben.... Veel succes de komende weken!! Wij hebben vandaag onze Eriba weer gestald.
Probeer je binnenkort even aan de lijn te krijgen.
Met hartelijke groet van ons .
G&J -
15 Juni 2016 - 00:07
Ilse:
Lieve Jaco, ik heb even een inhaalslag moeten maken met het volgen van jouw tocht, van iets voor de Jura tot vandaag hoog in de Alpen en bijna in Italie! Het is heel bijzonder wat je doet en meemaakt. Jouw verhalen komen ook over, zoals je eerder zelf zo ongeveer aangaf, als een wandeling door het verleden naar het heden. Je komt op plekken waar je veel goede herinneringen aan hebt, een leven samen met Henny. En dan die Koekoek.. Bijzonder dat ze er steeds is wanneer de tocht zwaar is en je haar nodig hebt. Veel kracht de komende tijd en wel voorzichtig zijn hoor met al die glibberige paden -
15 Juni 2016 - 07:41
Hisco:
Hi pa. De criticus in mij vraagt zich af wat je met je titel bedoelt. Nog een maandje maar te gaan! Vorsicht! -
15 Juni 2016 - 12:48
Els:
Hej Jaco, het wordt nog druk op de Franciscusroute! Maar jij bent misschien de enige die consequent het smalle pad blijft kiezen. -
15 Juni 2016 - 19:31
Ank Tigchelaar :
Hallo Jaco sinds vorige week lees ik ook je verslagen ze hebben me geleerd hoe dat moest. Ik vind het heel spannend en mooi wees je wel voorzichtig!!! -
16 Juni 2016 - 12:24
Fred:
Het is hier in Nederland de week van het spannende boek! Daar past jouw verslag prima bij. Kan me goed voorstellen hoe jij je bij bepaalde beslissingen op je pad hebt gevoeld. Ben onze tochten niet vergeten in de Alpes Maritimes! Hopelijk herstelt je knie zich snel; anders een extra rustdag nemen? Wij vertrekken zondag richting Provence. Ook daar blijven we je volgen ..... Morgen denken we natuurlijk aan Hen en jou. Ciao -
16 Juni 2016 - 13:51
Maaike:
Hi Jaco , zo te lezen is het een gevaarlike trip over de alpen! Lijkt je wel uit, je hebt allebei je benen nodig om in Rome te komen ! Hopelik ga je het wat rustiger aan doen! Neem morgen een mooie rust dag , wij denken aan je , veel liefs !
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
