Dag 68: Een bijzondere dag
Door: Jaco
Blijf op de hoogte en volg Jaco
20 Juni 2016 | Italië, Saluggia
ma 20juni
Gisteren arriveerde een groep van zo'n 20 Italianen die ook een stuk van de cammino lopen, naar Vercelli, niet verder dacht ik. Ze vertrekken vanochtend al eerder dan ik, hebben vroeg ontbijt geregeld. Ze hebben een chauffeur die de bagage meeneemt.
Het is een bijzondere dag vandaag, al vele jaren zolang als ik Hen (en haar tweelingzusje) ken. Hun moeder had indertijd niet op twee gerekend, ja, zo ging dat in die dagen....
En ze leken ook nog sprekend op elkaar! Hier is het een prachtige dag, het gaat ook heet worden. In de verte zie je de hele rij Alpentoppen liggen, met sneeuw bedekt! Wat een prachtig gezicht! Zó zou zij het op deze dag willen hebben! Wat zou ze genoten hebben en wat zou ze blij zijn geweest! En dat ben ik ook.
Hen was de vrolijke noot in mijn leven en dat is ze deze dag zeker ook. Zo zou ze het willen en dat heb ik van haar geleerd, om ook zo te zijn. Ik merk dat ik aan het veranderen ben, dat ik probeer de goede en blije kanten van haar op de voorgrond te zetten en die ook voor mij te laten gelden. Ik wil verder op een blije manier leven en haar daarin een grote plek geven. Ze is in veel opzichten een voorbeeld voor mij. Ik denk dat ik haar zo het beste tot haar recht laat komen.
Een slaapplek heb ik nog niet geregeld, maar ik heb wel een telefoonnummer in Lamporo (klein dorpje). Na een klein uurtje lopen haal ik de groep Italianen in. We praten wat en ik begrijp van hen dat het adres in Lamporo gesloten is. Un problema! Zij vertellen dat ze in een sportzaal slapen in Saluggia, een stukje voor Lamporo. Ik knoop het in mijn oren en ga verder, mijn tempo ligt wat hoger.
In de volgende plaats Chivasso, bel ik op. Inderdaad, de zaak in Lamporo is gesloten! Dan ga ik ook naar Saluggia, denk ik. Als er 20 kunnen slapen, kan er nog wel 1tje bij. Ik wil nog een taartje met koffie nemen, maar de bar waar ik ben heeft alleen nog maar een gevuld croissantje. Dus die taart moet later.
De tocht gaat langs strade, lungo canali, ik steek de Po over, heel af en toe door een beetje bos. Ik kom in de Povlakte en het wordt steeds warmer. Mijn armen druipen en ik heb maar één fluor sporthemd aan. De vlakte is wijd, plat en open met nauwelijks schaduw. Morgen wordt het nog erger, dan moet ik door de rijstvelden (Strada delle Grange).
Maar het uitzicht naar links en naar achteren is grandioos! Zo'n decor wens je voor elke dag, gli Alpi! Met al die witte toppen.
Ik denk de Monte Bianco te zien, maar later blijkt het de Monte Rosa te zijn, de berg die iets ten oosten van de Mont Blanc ligt, op de grens en die haar de loef probeert af te steken. Ze is hartstikke wit, steekt overal bovenuit. Ze is een echte blikvanger.
Tegen drieën kom ik in Saluggia aan en zoek het gemeentehuis op. Dat gaat om 3 uur open, mooi. Ik ben al binnen en heb aan deuren getrokken, maar alles is nog dicht. Als er een man binnenkomt in een officieel pak zeg ik wie ik ben en wat mijn probleem is. Hij kijkt moeilijk.
Er komt een jonge vent binnen op het moment dat ik de groep Italianen noem. De jongeman knikt instemmend en geeft aan hoe ik bij het sportcentrum kom.
Als ik daar ben komt hij ook aan met een jeep vol britsen. Het is geen probleem als ik er ook slaap, hij haalt wel een extra bed. We proberen wat in het Italiaans en Engels te praten. Als ik me gedoucht heb, help ik 'm verder met de britsen. De groep is er nog niet.
Een man komt binnen in de zaal en spreekt me aan in rap Italiaans, dat is veel te snel voor mij en ik leg uit dat ik olandese ben en geef hem een hand. Hij blijkt il sindaco, de burgemeester, te zijn en komt kijken of alles va bene is. In het Frans praten we nog wat verder, hij vertelt dat hijzelf nog geen km loopt, a.s. weekend is er een groots optreden in het dorp en dan wordt de sportzaal ook weer gebruikt voor groepen. Hij geeft me een hand als hij vertrekt en wenst me un buon cammino!
Vanavond ga ik ergens eten en voor Hen een wijntje drinken. Morgen zien we wel verder. Het is allemaal Italiaans om mij heen, er gaat dus ook heel wat langs mij heen. Misschien dat het de komende tijd steeds beter gaat.
Gisteren arriveerde een groep van zo'n 20 Italianen die ook een stuk van de cammino lopen, naar Vercelli, niet verder dacht ik. Ze vertrekken vanochtend al eerder dan ik, hebben vroeg ontbijt geregeld. Ze hebben een chauffeur die de bagage meeneemt.
Het is een bijzondere dag vandaag, al vele jaren zolang als ik Hen (en haar tweelingzusje) ken. Hun moeder had indertijd niet op twee gerekend, ja, zo ging dat in die dagen....
En ze leken ook nog sprekend op elkaar! Hier is het een prachtige dag, het gaat ook heet worden. In de verte zie je de hele rij Alpentoppen liggen, met sneeuw bedekt! Wat een prachtig gezicht! Zó zou zij het op deze dag willen hebben! Wat zou ze genoten hebben en wat zou ze blij zijn geweest! En dat ben ik ook.
Hen was de vrolijke noot in mijn leven en dat is ze deze dag zeker ook. Zo zou ze het willen en dat heb ik van haar geleerd, om ook zo te zijn. Ik merk dat ik aan het veranderen ben, dat ik probeer de goede en blije kanten van haar op de voorgrond te zetten en die ook voor mij te laten gelden. Ik wil verder op een blije manier leven en haar daarin een grote plek geven. Ze is in veel opzichten een voorbeeld voor mij. Ik denk dat ik haar zo het beste tot haar recht laat komen.
Een slaapplek heb ik nog niet geregeld, maar ik heb wel een telefoonnummer in Lamporo (klein dorpje). Na een klein uurtje lopen haal ik de groep Italianen in. We praten wat en ik begrijp van hen dat het adres in Lamporo gesloten is. Un problema! Zij vertellen dat ze in een sportzaal slapen in Saluggia, een stukje voor Lamporo. Ik knoop het in mijn oren en ga verder, mijn tempo ligt wat hoger.
In de volgende plaats Chivasso, bel ik op. Inderdaad, de zaak in Lamporo is gesloten! Dan ga ik ook naar Saluggia, denk ik. Als er 20 kunnen slapen, kan er nog wel 1tje bij. Ik wil nog een taartje met koffie nemen, maar de bar waar ik ben heeft alleen nog maar een gevuld croissantje. Dus die taart moet later.
De tocht gaat langs strade, lungo canali, ik steek de Po over, heel af en toe door een beetje bos. Ik kom in de Povlakte en het wordt steeds warmer. Mijn armen druipen en ik heb maar één fluor sporthemd aan. De vlakte is wijd, plat en open met nauwelijks schaduw. Morgen wordt het nog erger, dan moet ik door de rijstvelden (Strada delle Grange).
Maar het uitzicht naar links en naar achteren is grandioos! Zo'n decor wens je voor elke dag, gli Alpi! Met al die witte toppen.
Ik denk de Monte Bianco te zien, maar later blijkt het de Monte Rosa te zijn, de berg die iets ten oosten van de Mont Blanc ligt, op de grens en die haar de loef probeert af te steken. Ze is hartstikke wit, steekt overal bovenuit. Ze is een echte blikvanger.
Tegen drieën kom ik in Saluggia aan en zoek het gemeentehuis op. Dat gaat om 3 uur open, mooi. Ik ben al binnen en heb aan deuren getrokken, maar alles is nog dicht. Als er een man binnenkomt in een officieel pak zeg ik wie ik ben en wat mijn probleem is. Hij kijkt moeilijk.
Er komt een jonge vent binnen op het moment dat ik de groep Italianen noem. De jongeman knikt instemmend en geeft aan hoe ik bij het sportcentrum kom.
Als ik daar ben komt hij ook aan met een jeep vol britsen. Het is geen probleem als ik er ook slaap, hij haalt wel een extra bed. We proberen wat in het Italiaans en Engels te praten. Als ik me gedoucht heb, help ik 'm verder met de britsen. De groep is er nog niet.
Een man komt binnen in de zaal en spreekt me aan in rap Italiaans, dat is veel te snel voor mij en ik leg uit dat ik olandese ben en geef hem een hand. Hij blijkt il sindaco, de burgemeester, te zijn en komt kijken of alles va bene is. In het Frans praten we nog wat verder, hij vertelt dat hijzelf nog geen km loopt, a.s. weekend is er een groots optreden in het dorp en dan wordt de sportzaal ook weer gebruikt voor groepen. Hij geeft me een hand als hij vertrekt en wenst me un buon cammino!
Vanavond ga ik ergens eten en voor Hen een wijntje drinken. Morgen zien we wel verder. Het is allemaal Italiaans om mij heen, er gaat dus ook heel wat langs mij heen. Misschien dat het de komende tijd steeds beter gaat.
-
20 Juni 2016 - 20:24
Bert En Jorine :
Ha Jaco,
Met veel plezier proberen we tijdens onze vakantie te genieten van je bijzondere tocht en alle bijzondere belevenissen en ontmoetingen. (Wifi laat het nogal eens afweten.)
Mooie verslagen maak je. Henny zou trots op je zijn en niet meer stoppen met vertellen.
We drinken straks wel een borreltje op haar verjaardag.
En Hisco en Jorn zijn vast ook heel trots op zo n vader.
Groetjes, Bert en Jorine -
20 Juni 2016 - 21:07
Denise :
Lieve Jaco, in gedachten drink ik een wijntje met je mee. Liefs, Denise -
20 Juni 2016 - 21:18
Dick De Groot:
20 juni 2016 21:16 | Door: Dick de Groot
Het is inmiddels 20 juni als ik dit schrijf. De verjaardag van Henny speelt ons door het hoofd, samen met de herinneringen van de periode voor de verjaardag die ze niet meer meemaakte. we denken aan haar en aan jou en aan de jaren dat we elkaar gekend hebben. In gedachten lopen we weer een stukje met je op, op de begraafplaats bij Zwolle. En op je weg naar Rome.
Soms zijn het niet bergen, maar herinneringen die je pad zwaar maken. We hopen dat al het goede je gedachten zal bepalen en je tred zal verlichten.
Dio ti protegga.
Marijke en Dick -
20 Juni 2016 - 22:36
Ilse:
Lieve Jaco, ik drink in gedachten ook een wijntje met je mee. Liefs en veel succes met je tocht morgen over de Strada della Grange. -
23 Juni 2016 - 15:32
Johan:
Bedankt voor je reactie Jaco. Nu ik weer thuis ben met goed internet kan ik je tocht ook weer beter volgen. Bent al een flink stuk opgeschoten!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
