Dag 69: Wat de Cammino met je doet...

di 21juni
Er was gisteren maar één restaurant open (misschien de enige). De pelgrimsgroep was al vooruitgelopen en ze stonden op een hoekje te overleggen toen ik langs liep. In la Pizzaretta vroeg men of ik tot de pelgrimsgroep behoorde en ik zag al een lange tafel klaarstaan. Dus die komen dadelijk ook hier eten. Ik kreeg een apart tafeltje vlakbij de groep. Bij binnenkomst begroette men mij enthousiast.
Ik heb heerlijk gegeten, en halverwege kreeg ik zomaar een plaatselijke specialità naast mijn bord gezet, rijst met bruine bonen. Smaakte lekker.
Tegen de ober vertelde ik dat bruine bonen ook een Hollandse specialiteit was en even later kreeg ik ook nog een extra bord met bruine bonen erbij! Men was erg aardig en voorkomend. En ik heb natuurlijk op Hen geproost, 't is haar verjaardagsetentje. Afgesloten met citroenijs, wat zij altijd nam en een koffie, zo'n piccopiccolo. Ik heb afgelopen nacht slecht geslapen, in zo'n grote zaal met krakende britsen en snurkende lieden, terwijl jezelf niet goed kan liggen. Vanavond maar inhalen.
Voor zessen opstaan, ik doe 't verder op mijn gemak, de hele groep is al weg als ik de deur uitga. Ik heb nog wel even een mailtje naar mijn komend slaapadres gestuurd, in Castell' Apertole, een gehucht dat nauwelijks op de kaart staat. Het is een oud complex en nog bezit geweest van het Huis van Savoie, waar men indertijd o.a. de paarden onderbracht. Nu gerestaureerd en omgezet in een vakantiepark met veel water en een manege. Het ligt te midden van de rijstvelden die je hier hebt. Na in een bar vlakbij een paar croissants (een Italiaans ontbijt is nogal sober) en thee genuttigd te hebben, loop ik Saluggia uit. Ik kom al snel tussen de velden terecht, eerst mais en graan, later rijst. Ik wist niet dat er Italiaanse rijst (riso) bestond. In het volgende dorp is net vandaag de enige bar dicht, maar de kerk is open. Ik kan weer kaarsjes branden.

De Italiaanse groep is daar ook al gearriveerd, men zwaait en ik merk dat ze naar mij toe meer interesse tonen. Eén dame komt steeds naar me toe en begint dan in het Engels tegen mij aan te kletsen. Nu wil ze dat ik echt Delfts blauw voor haar alleen meeneem.... Ik moet wel om haar lachen.
De groep gaat verder, ik volg later en haal ze langzamerhand in.
Als ik iemand aanspreek merk ik wel dat men steeds gemakkelijker met me praat, Engels, Frans, Italiaans. Ik probeer zoveel mogelijk van de taal op te steken, want ik merk dat veel is weggezakt en ik praat ook niet zo snel.
De groep is in alle opzichten, leeftijd, achtergrond, woonplaats erg gemengd. Ze komen overal vandaan en bestaan al lang als groep. Ze maken één keer per jaar een voettocht, een aantal jaren geleden zelfs naar Jeruzalem! Het pad blijkt twee kanten op te gaan, naar Roma én naar Compostela! Het roept ook allerlei gedachten en gevoelens op. De italianen gaan onderweg nog langs een museum, ik ga verder rechtstreeks door. Aan 't begin van de middag kom ik aan en ga eerst douchen. Ik heb een zit- met slaapkamer, even wat anders dan een sporthal. Voor de komende dagen neem ik het schema door en doe verder rustig aan. Mijn linkerbeen doet ook niet meer moeilijk.