Dag 75: Een pelgrim die even geen pelgrim was

ma 27juni
Vandaag heb ik m'n pelgrimshoed en jacobsstaf (skistok) op mijn kamer gelaten en loop ik 's ochtends naar het station van Pavia. Er staan al lange rijen voor het kaartjesloket en de kaartjesautomaten. Ik heb nog net tijd voor een Italiaans ontbijt, thee met twee marmalatacroissantjes.
Naar Milano is 't een half uur. De Italianen kunnen toch wel prima treinen maken, deze hoor je nauwelijks en zit heerlijk! Als ik in Milano Centrale aankom, staat aan de andere kant van het perron een geweldig indrukwekkende rode trein, die in 3 uur rechtstreeks van Milano naar Roma gaat! Ja, die Italianen kunnen er echt wel wat van! Bij dit gevaarte verbleekt zelfs de nieuwe rode aanschaf van mijn oudste die met nog 2 cm ruimte net in de garage past... Ik sta in een enorme hal, iets als de Rotterdamse Markthal, waar 20 sporen binnenkomen. Er volgen nog twee hallen en dan zit er ook nog een heleboel onder de grond, want op mijn vraag hoe ik bij de Duomo kom is het antwoord: met de metro! De gele lijn. Ik zie overal gewapende militairen en gewapende politie. Tijdens m'n tocht is de wereld blijkbaar een beetje veranderd.Milaan is een grote, indrukwekkende stad met grote gebouwen met deuren van 3-4 m hoog. Nee, daar ga je niet zomaar doorheen lopen, daar pak je de metro! Het is tenslotte mijn rustdag. Na het volgen van de mensenstroom door verschillende ondergrondse gangen en over diverse roltrappen kom ik na luttele minuten op het Piazza del Duomo.
Wat een gebouw, een enorme marmeren kolos! Wat moet de vroegere man en vrouw zich klein hebben gevoeld voor deze grootse gevel!
In de Dom komen is nog niet zo gemakkelijk. Je hebt een kaartje nodig, de rij duurt ruim een half uur en dan kom je in de wachtrij. Het Oost-Azië- gehalte is hier hoog. Je begrijpt het waarschijnlijk al, hier doet deze pelgrim die dacht even voor toerist te kunnen spelen, boete in de brandende zon, blootshoofds...
De wachtrij ontstaat doordat iedere bezoeker door een militair elektronisch wordt gecontroleerd. Ik moet mijn zakken leeghalen.

(Toegevoegd, n.a.v. opmerking van m'n neef)
Er is nog niet veel veranderd in de (druk bezochte) Italiaanse kerken, blote schouders mogen niet, dan moet je een omslagdoek aanschaffen.
Jaren geleden, voor de eerste keer in Toscane, overkwam Hen dat ook!
Ze heeft toen mijn overhemd geleend, ik moest buiten wachten, want blote mannen mogen ook niet. Ik zal maar niet vertellen wat er op de fresco's binnen allemaal te zien was....

Van binnen is de kerk enorm hoog en breed. Een stuk of 50 aparte marmeren zuilen dragen het geheel. De Duomo is van buiten en van binnen helemaal opgeknapt en schoongemaakt. In het koor achterin zie ik drie enorme ramen, waar de zon opstaat en zo de kerk in een geweldige kleurenpracht zet. Ja, de mens moet zich hier nietig voelen.
Langs de zuidmuur liggen graven, glazen tombes, van kardinalen. Milaan is altijd hofleverancier voor het Vaticaan geweest. Onder het koor is een enorme crypte, helemaal bewerkt. In het museum naast de kerk waar ik nu rondloop, staan heel veel originelen. Ik denk dat net als in Reims de beelden binnen en aan de buitenkant van de kerk kopieën zijn.
Je ziet teveel, het is genoeg geweest. Ik loop nog even door de Galleria, haaks op het plein voor de kerk, met de grote modehuizen en andere luxe. Pracht en praal! Hier geen crisistijd. Het is warm en ik ben blij als ik, terug in het Centraal Station, op een koelere plek wat fris kan drinken en een broodje kan eten. Mijn trein, ik wist niet welke richting ik voor Pavia moest nemen en kreeg ook verschillende mogelijkheden aangeboden, is net vertrokken en ik kan dus rustig de tijd nemen.
Thuisgekomen en na een heerlijke douche, het is weer hard nodig, ga ik eerst even op bed liggen. Morgen moet ik weer erg vroeg op, want ruim 25 km wacht dan op mij. Mijn geplande slaapplaats, wat dichterbij, kan helaas niet doorgaan. Ik ga een kaarsje branden voor mijn gulle geefster en natuurlijk voor Hen, een lichtje in de duisternis van de komende nacht, in de kerk van Maria in Betlem, waar ik naast slaap. De kerk stamt uit de 12e eeuw, is gebouwd op de fundamenten van een ouder heiligdom en viel in de Middeleeuwen onder de jurisdictie van de bisschop van Bethlehem. Hier, in de vroegere Borgo van Pavia, aan de overkant van de rivier de Ticino, buiten de wallen van de stad, werden de pelgrims van weleer opgevangen en zo nodig in het aangrenzende hospitaal verzorgd, het is een echte pleisterplaats.