Dag 60: Hoge hoogten, diepe diepten

zo 12juni
Twee dagen ben ik uit de lucht geweest, boven internet uitgestegen, zodat ik geen ontvangst had. Hoop dat het nu beter gaat, hangt af van het moderne leven van de nonnetjes.
Dit wordt een heel bijzondere dag, ik sta vroeg op, ga om 6.30u ontbijten, ik ben hier de enige gast en dan omhoog, 700-800m!
Om 8.30u steek ik de pont de l'Arc over en sla het pad de la Ramasse in naar de col. Het is nog geheel bewolkt maar toch probeert de zon af en toe door te komen. Ik loop niet in de wolken, maar ben wel goed gestemd. Het wordt zeker een mooie dag!
Het pad loopt de komende 8 km omhoog, maar het is goed te lopen, stap voor stap ga ik naar boven. Een paar meter voor me zie ik een haas met hoge oren voorbijschieten. Hij kiest z'n eigen pad, veel te snel voor mij, ik ga mijn eigen weg in eigen tempo (de laatste tijd een stuk rustiger).
Hoger en hoger kom ik en zie hoog boven mij de silhouetten van de wintersportmachines. Als ik mij omdraai kijk ik in een grote diepte, daar ben ik vanmorgen vandaan gekomen! De wolken hebben moeite zich terug te trekken naar waar ze vandaan komen. Toch zal de zon het vandaag wel winnen.

Heel zachtjes hoor ik iets, nee toch, hier? Ja, nu hoor ik haar duidelijk: koekoek, koekoek, .... Ik sta stil en weer is ze daar, op bijna 2000m! Het lijkt wel of ze jacojaco, jacojaco roept. Ik roep zo hard als ik kan: 'dag Hen!' en nog iets, maar dat houd ik voor mijzelf. Nog één keer antwoordt ze, zachtjes al...
Een brede glimlach krult zich om mijn lippen. Ik moet ineens denken aan een aantal jaren terug, tijdens een tochtje door de Dolomieten en ze niet met een kabelbaantje naar boven durfde te gaan. Dat zij zich nu toch zo hoog waagt...., ze lag liever op het strand, aan zee.
Het doet me goed, ik heb een blij gevoel. Geen zware rugzak, geen pijntjes in mijn benen, ik klim energiek door. Het is prachtig. Alles wordt steeds kleiner, ik kijk steeds meer op de wereld neer en omhoog kijkend zie ik al helemaal geen bomen meer.

Hier liggen de Alpenweiden, de hoeveelheid sneeuw valt wel een beetje tegen, maar de tijden zijn veranderd en ik heb toch maar één skistok bij me!
Ik kom nu even op de weg uit, de stilte wordt verscheurd door auto's, maar vooral motorrijders die in hele groepen door dit paradijs menen te moeten voort denderen. Als ze voorbij zijn is de stilte weer overdonderend.
De col is nu dichtbij. Je kunt 'm niet missen. Een Italiaanse VTTer wil met alle plezier een foto van mij op de col maken. Ik ben nog wel in Frankrijk, de grens ligt nog een eind verder. Dat wordt pas iets voor overmorgen.
Ja, the times they're a' changing: eerst kwam in 200vC Hannibal met z'n olifanten hierover heen, een tijdje later Napoleon met zijn troepen en nu les VTT-cyclistes (francais et italiens)!
Ik zie nu ook beneden mij het Lac de Mont Cénis, een blauwgroen stuwmeer met een erg lage waterstand.

Mijn gîte d'etape ligt nog een uurtje verder. Ik pak het pad weer op, steeds verder omhoog. Volgens de bordjes zit ik nu ruim boven de 2200m. Ik zie een lap sneeuw, dichtbij. Daar moet ik heen! Mijn eerste sneeuw dit jaar, geloof ik.
Het smalle pad loopt nu (heel) langzaam af langs de berghelling. Ik hoor koebellen en wat later zowaar een kerkklok, het is 12.00u.
Mijn pad wordt onderbroken, liever gezegd overstroomd, door een riviertje dat zich naar beneden stort. Dat wordt waden.
Het klokgelui komt van een piramidevormig kerkje dat zich diep onder mij, maar hoog boven het meer, bevindt. Ik zie een heleboel auto's en mensen.
En ik ben ook maar een mens, dus nieuwsgierig en ga eerst daar beneden eens kijken. Het blijkt een Lionsclub evenement te zijn, Frans én Italiaans gezamenlijk. Na enige informatie begrijp ik dat hier en nu een wereldrecord wordt neergelegd: de langste rij brillen op de grootste hoogte ooit, een lengte van 3 km!
In het kerkje, sober, strak maar indrukwekkend kun je een kaarsje branden. Dit is voorzienigheid.
Aan één van de op het veld klaarstaande tafels eet ik mijn opgespaarde lunch. Overal hoor je Italiaans en Frans.

Het wordt tijd mijn abri op te zoeken. Ik loop langs een parking en zie twee mensen bij een Belgische (nummerbord) auto staan, een man en z'n moeder. Ze reageren verrast ineens in het Nederlands te worden aangesproken, grappig, hè? Ze komen uit West-Vlaanderen en zijn een rondrit aan 't maken.
De gîte ligt lager, iets boven het meer: le Toët. Binnen is het een stuk warmer, vrij druk, hier wordt nog (na)geluncht. Het ziet er gezellig uit, een echte berghut. Ik krijg, de enige gast, een kamer voor mezelf alleen. Later komt er ook nog een Engels echtpaar.
In de loop van de middag komen er steeds wat mensen binnen, vooral Italianen. Ik moet nodig mijn Italiaans ophalen....
Het repas is Savoyards: soep met geraspte kaas, gevolgd door polenta met saucissons, afgerond met de la glace. Ik kon ook een crêpe krijgen, maar dat kon er niet meer in. En natuurlijk wijn.
Na afloop heb ik nog een tijdje met de Engelsen gepraat, ja, dat gaat toch wel wat soepeler dan die romaanse talen.
Tenslotte nog een glaasje génépi gedronken met de patron, zelf gestookt, illegalement natuurlijk. Daarna voor mijn doen vroeg naar bed.