Dag 61: Een gemakkelijk dagje in de Alpen

ma 13juni
Als ik wakker word en naar buiten kijk, hangen de wolken weer laag. Alleen in het zuidoosten zijn de bergtoppen te zien. Het ziet er koud uit.
Maar beneden is het lekker warm, de patron heeft net de houtkachel aangemaakt. Mij wacht een rustige dag. De Wifi hier werkt niet en op mijn eigen mobiele internet komt alleen af en toe een Outlook-mailtje door. Ik had niet verwacht dat ik ondertussen al zo afhankelijk ben geworden van het web. C'est la vie.
De Engelsen vertrekken vanochtend en rijden op hun gemak terug naar huis in Cornwall. Ik blader nog wat in mijn Guida alla Via Francigena, die ik juist voor mijn Italiaans heb meegenomen. Maar stom genoeg heb ik mijn handige geplastificeerde grammaticaregels thuisgelaten. Het weer wordt langzaam beter, de wolken trekken op. De zon komt ook door. Het lijkt me beter om aan 't eind van de ochtend nog wat rond te lopen en niet de middag af te wachten. Het doel is het oude fort van Ronce, dat hoger tegen de berg hierachter ligt, heen en terug ruim een uur lopen.
Het fort blijkt op 2300m te liggen en men is met een restauratie bezig, maar er moet nog heel veel gebeuren. De eerste die uit het fort tevoorschijn schiet is een alpenmarmot! Die ken ik nog van de vroegere Alpentochten met Fred en de jongens in de zomervakanties. Het beestje is nogal schuw en kan hard hollen.
Het ronde fort ligt ingegraven in de berghelling. Het uitzicht is groots, mooie plek om mijn lunch te nuttigen. Van oorsprong Italiaans, het dateert uit ca. 1880, kwam het fort na de Tweede Wereldoorlog in Franse handen. Ik loop weer terug en merk dat mijn linkerbeen toch weer wat opspeelt. Dus voorzichtig met afdalen. Misschien is de klim gisteren harder aangekomen dan ik dacht. Weer terug op de basis, lees ik nog wat uit Herman V. en probeer (tevergeefs) internet te bereiken. Er komen ook nog twee vrouwen binnen, maar die fluisteren alleen maar met elkaar. Als repas krijg ik Tartiflette, een Savoyardse lekkernij, gesmolten kaas over aardappelschijfjes en salade. En natuurlijk een demi vin rouge! Het smaakt uitstekend, ik zit tot hier vol! Na het eten komt Pierre, le patron, nog met een glaasje génépi. Ik heb heerlijk geslapen.
Morgen ga ik naar Susa a/d Dora Riparia in Italië. Het is ruim 20km, vooral dalend. Ik hoop dat mijn linkerbeen het dan weer beter aankan.
Deze beide dagen zijn de mooiste van mijn reis!